door “Het leek alsof een ziekte langzaam bezit van me nam. Maak me normaal. Maak me normaal.”
In Confettiregen van Splinter Chabot maken we kennis met Wobie. Hij groeit op in zijn eigen glitter- en confettiwereld. Thuis lijkt alles een sprookje, maar naarmate hij ouder wordt ontdekt hij dat hij anders is dan zijn broers. Anders dan zijn klasgenoten. Anders dan wie hij dacht te zijn.
In drie delen op drie verschillende scholen lezen we vanuit Wobie en hoe hij worstelt met zichzelf en zijn geaardheid. Ieder deel staat een vriend centraal die belangrijk is voor hem op dat moment. Door gebeurtenissen, ervaringen en opmerkingen twijfelt Wobie steeds meer aan zichzelf en praat hij steeds minder. Hij trekt zich terug op zijn kamer, in zichzelf, in zijn isolement. Hij ziet zichzelf als een teleurstelling.
“Ik had nog steeds het gevoel dat er in mij iets groeide wat daar niet mocht groeien. Alles om me heen liet mij zien hoe het eigenlijk hoorde. Als je niet aan de norm voldeed, kwam je in de problemen. Ik wilde niet leven op de handrem. Door die onzichtbare wetten werd je gezien als afwijkend.”
Dat gevoel komt binnen, mede door de fijne, kleurige en vlotte schrijfstijl van Splinter Chabot. Het gevoel wordt zo goed overgebracht op de lezer, dat het lijkt alsof je het zelf meemaakt. Ik kan me voorstellen dat er jongeren zijn die zich daadwerkelijk in Wobie, ofwel Splinter, kunnen herkennen. Ik wist dat het een autobiografische roman was en het is mooi hoe Splinter zijn eigen leven en ervaringen in een boek heeft kunnen verwerken. Zijn belevingswereld wordt via deze weg (gedeeltelijk) de belevingswereld van de lezer.
Het mooie aan dit verhaal is dat ik veel meer nadacht over wat deze jongeren doormaken in hun hoofd en in het dagelijks leven. Ik heb er al veel over nagedacht, maar zo indringend en persoonlijk las ik het niet eerder in een boek. Het verhaal hield me veel bezig op een lange werkdag. Persoonlijk vind ik Confettiregen veel meer dan een coming-out verhaal. Uiteraard ging het daar over, alleen ging dat gepaard met veel gevoelens van twijfels, woede, verzet en natuurlijk ook liefde. Wie ben je als je ‘anders’ bent en als je jezelf niet als normaal ziet? Mag je wel jezelf zijn ondanks liefde thuis en een fijne familie?
Het raakte me dat Wobie zelf nog niet wist wie hij was, maar anderen hem al bestempelden als gay. Wobie bestempelde zichzelf als ‘vies’ en ‘niet normaal’. Het raakt, omdat anderen een woord gebruiken dat als iets negatiefs wordt gezien terwijl in mijn ogen iedereen mag zijn wie hij is. Iedereen mag huppelend door het leven.
Wie Splinter volgt op sociale media ziet waarschijnlijk dat hij huppelt. De weg daarnaartoe las ik ook in zijn boek. De weg naar (zelf)acceptatie, met behulp van zijn broers welke hem zonder woorden soms ook begrepen.
Zoals op de achterkant staat: een dagboek van een worsteling, een ontwikkeling naar een leven vol liefde. En confetti.
Een zeer goede kanshebber om de prijs Beste Boek voor Jongeren te winnen. Des te meer hoop ik dat dit boek jongeren bereikt. Of je nu wel of niet worstelt met je identiteit of je geaardheid, ik hoop dat je er iets aan hebt of iets van leert. Ontzettend mooi én goed boek.
Splinter Chabot, Confettiregen, Splinter Chabot, Unieboek | Het Spectrum, 2020, 342 blz., 9789000 370634
