door De kroon met twee pieken kwam op de shortlist voor de Libris Literatuurprijs 2025 terecht.
Het boek werd eerst opengeslagen om even aan de stijl te proeven. Al snel greep de tekst, werd nieuwsgierigheid gewekt naar het onuitgesprokene tussen de regels door en ook waarom de dood van Peter Green in 2020 voor hoofdpersoon Werner Vrysoone zo’n belangrijke gebeurtenis was.
Gesteld dat ik een lijstje moest opstellen, wat zou ik bovenaan zetten? Naast hem stond een foto van kleinzoon Anton op de kast: tien geworden in november. Aan de kersttafel straks, bij de cognac, zou hij dat misschien kiezen. Maar hier was hij alleen.
Een beetje een eigenzinnige man, die Werner, zoals uit het verhaal blijkt op zijn oude(re) dag nog meer dan als jongere. Want na dat eerste hoofdstuk gaat Van Heulendonk al snel terug in de tijd, eerst zo’n 20 jaar, dan in sprongen naar nog eens 30 jaar eerder. Door dan weer in het heden terug te keren dwingt hij de lezer uit fragmenten (een brief, spreekbeurt, e-mail, verhalend stuk vanuit een alwetende verteller) een beeld van de familie Vrysoone op te bouwen.
Die bestaat uit Werner, een ambtenaar, getrouwd met Conny die toen al dochter Hedda had, daarna wordt dochter Paulien geboren. Eromheen cirkelen een vroegere klasgenoot, een weggelopen vader, een verongelukte vriend.
In zekere zin zie je de dingen die de ouders overkomt ook in de levens van de kinderen gebeuren. Conny verongelukt op Mt. Katahdin in Maine; de vriend van Paulien stapt op het verkeerde moment in de auto. De vader van Hedda was al vroeg weggevlucht; zij doet het in zekere zin ook (maar doet dat met de reden dat ze een religieuze roeping volgt).
Na Conny’s dood neemt Werner meer afstand van iedereen, alleen Hedda probeert hij te vinden. Op de achterflap van De kroon met twee pieken staat ‘Buiten zijn wil om zal hij tot een bikkelharde keuze komen’. Dat klopt wel, vervelende dingen overkomen hem maar. Hij doet zijn best, maar toch is hij steeds een beetje een slachtoffer. Hem wordt enigszins verweten dat hij het soms laat gebeuren.
Uitspraken, gebeurtenissen en de opbouw van het verhaal zijn terug te voeren op het motief van de albatros en de muziek van Peter Green. Zelfs de titel is eraan te ontlenen, als je goed leest staat het ergens vermeld.
Als een albatros die tussen de bergpieken doorvliegt, lees je zelf door de levens van de familie Vrysoone heen. Je zou het zelfs een familieroman kunnen noemen doch van een karakter dat ik wel graag lees.
Vanzelfsprekend blijven sommige details oningevuld en dat is absoluut niet erg; het verhaal is af. Alhoewel ik toch had willen weten hoe het verrassingsfeestje voor Werners zeventigste verjaardag uitgepakt zou hebben. 😉
Een roman die ik erg graag gelezen heb en waar de liefde voor muziek uit klinkt. Voor je het weet loop je rond met de gitaartonen van Peter Green en Fleetwood Mac in je hoofd.
Overzicht Libris Literatuurprijs 2025.
Guido van Heulendonk, De kroon met twee pieken, Arbeiderspers, 2024, 276 blz., 9789029551977.
