door Bekende sprookjes in een nieuw jasje. Bekend maar net even anders. Anders geweldig, wat een humor. Bij de Britse Bethan Woollvin geen onderdanige bang uitgevallen dametjes. Dat noem je je spierballen laten zien!
Roodkapje start volgens de aloude oorspronkelijke verhaallijn van de Gebroeders Grimm. Moeder vraagt het meisje oma te eten te brengen want grootmoeder voelt zich niet goed. Je ziet moeder alleen met hand de cake aanreiken en Roodkapje gaat op weg dwars door het bos. De wolf komt ten tonele. Vraagt ook hier waar ze heengaat, maar dan:
‘Waar ga je naartoe? ‘ gromde hij. / En dat hadden sommige kleine meisjes heel eng gevonden. / Maar dit kleine meisje niet.’
Vervolgens komt ze bij het huisje aan, gluurt door het raam en ziet niet grootmoeder, wel ‘een slecht verklede wolf.’ Zij vindt dat níet eng en bedenkt een plan. Wat volgt is het spel meespelen en bedacht zijn op wat komt. Ze is voorbereid op het ‘opeten!’
Het is bijzonder hoe Woollvin met uitvergroot beeld werkt en het overbekende lieve meisje zich ontpopt als schaap in wolfskleren met een blik van argwanend tot zegevierend. In weinig woorden en zeer sterk visueel beeld waarin meer te zien is dan de tekst vertelt laat Woollvin zien hoe je een probleem te lijf kan gaan. Of dit letterlijk of figuurlijk is moet de lezer zelf bekijken. Met een bepaalde flinke dosis humor en enige spanning, zeker voor jongere kinderen, is het genieten van sterke opbouw, reactie en wat in details te zien is. De grap zit zoals bij ieder goed prentenboek aan het eind.
Bethan Woollvin heeft als illustrator diverse prijzen op haar palmares staan. Eén ervan is de ‘New York Times Best illustrated Book’ voor ‘Little Red’. In een geheel eigen stijl en één enkele toegevoegde kleur aan het zwart/wit/grijs weet zij door alleen al de stand van ogen, een enkel detail en spelen met grootte van beeld de emotie in het verhaal tot uitdrukking te brengen. Woollvin is goed in de kunst van het weglaten en toch veel vertellen waarbij de rol van schutbladen beslist niet wordt vergeten.
Een volgend klassiek sprookje in bewerking van Bethan Woollvin verscheen binnen een paar maanden tijd na Roodkapje bij uitgeverij Hoogland & Van Klaveren. Eveneens in geweldige vertaling van Berd Ruttenberg.
Hans & Grietje was als tweede aan de beurt en heeft de steunkleur oranje. Wanneer je Roodkapje goed hebt bekeken, weet je vanzelf waarop je bedacht kunt zijn of welke details je aandacht moeten hebben. Denk je, want je wordt verrast. Er is het stel kinderen, er is een heks en er is een huisje in het bos en verder worden de rollen lichtelijk van brutaal tot amusant omgedraaid. De goedhartige heks heeft engelengeduld en wordt het bloed van onder de nagels gehaald tot het ook haar te gortig wordt om alle fratsen van dit egoïstische duo te nemen.
De stand van de ogen zijn ook hier van belang voor het zien van emotie, maar daarbij ook letten op houding en handen is aan te raden. De schutbladen geven weer een beeld van begin en eind van deze ietwat grimmige interpretatie. Roodkapje is misschien niet voor al te jonge kinderen, Hans & Grietje is zeker niet voor watjes – sommige kinderen kunnen misschien zelfs boos worden als de goedaardige heks te grazen wordt genomen en de kinderen er beslist een beestenbende van maken in het peperkoekhuisje. Toch is er zoals aan het eind van ieder sprookje ‘iets’ van genoegdoening. Maar dan anders.
Bethan Woollvin weet klassiekers door een originele invalshoek en een verrassende twist op zodanige wijze te interpreteren dat gedrag en emotie van toen in of naar de huidige tijd wordt weerspiegeld. Het is uitzien naar een volgende bewerking die voor dit jaar is aangekondigd!
Ook voor 10-jarigen en ouder.
Bethan Woollvin, Roodkapje, vertaler Berd Ruttenberg, Hoogland & Van Klaveren, 2024, 32 blz., 9789089674333
Bethan Woollvin, Hans & Grietje, vertaler Berd Ruttenberg, Hoogland & Van Klaveren, 2024, 32 blz., 9789089674487
