door Wat een verhaal.
Als je in bijna één adem een boek uitleest, kun je zeggen dat het pakt, goed geschreven, bijzonder is.
Een dierbaar familielid verliezen is één, vervolgens de kinderen daarvan niet meer zien waarvoor je ook zorgde, is een grote tweede. Verliezen aan die rotziekte is al ingrijpend na een slopende tijd en dan:
Next stop: UMC Central Station, end of thuis train. Le prochain arrêt est UMC Central, gare Terminus de ce train. Denkt u bij het verlaten van de trein aan uw eigendommen?
‘Eigendommen’, zorgdragen voor degenen die je lief zijn als jij het niet meer kan. Werkelijk, het is zo belangrijk om zaken goed vast te leggen. Notarieel, nalezen, vragen. Want echt, hulpverleners hebben geen poot om op te staan met alle wettelijke regelingen als e.e.a. niet goed is vastgelegd.
Praktische zaken vergen energie en dan komen de persoonlijke voorwerpen, de laatjes met briefjes:
Wie sterft laat een lege plek achter, zeggen ze, maar ik vond je intussen overal, Lize. Waar ik kijk ben jij.
Ik opende in die laatste dagen een laatje waarin briefjes waren gepropt. – Het waren lieve berichtjes die alleen voor Rémy en Misha waren bestemd. Voor na haar dood.
Het wanhopig achterblijven is mooi verbeeld als in een constante staat van achterna blijven rennen van een hoed in de wind.
Een boos boek ook. Een verhaal waarin de naam van die ‘boosdoener’ niet wordt genoemd en vanalles wordt verwensd (daar las ik al snel overheen). Een stuk psychologisch inzicht, het verhaal van twee kanten bekijken. Ook een boek met hoop. Vooruit blijven kijken, de wegversmalling eruit filteren, iedere strohalm omarmen, maar toch intussen dondersgoed weten hoe de werkelijkheid is. Een proces van verwerking zodat de deemsterigheid opklaart.
Dat woord bestaat niet? Dus wel. Misschien moet je uit de provincie komen waar ‘dimsterig’ een gewoon woord is. Daar waar ik het boek vrij snel na uitkomen kocht en niet wist dat ik ineens over polderwegen zou rijden of lezen over ploegwedstrijden. Ver dimsterig verleden. Daar waar gesproken werd over de twee kanten. Namen zijn daar bekend. Zeker een weinig voorkomende.
Bibi Dumon Tak, De dag dat ik mijn naam veranderde, De Geus, 2021, 272 blz., 9789044546026
