door Clarrisa Katsef, een schrijver met een verleden, verlaat na een afschuwelijke ontdekking haar echtgenoot. Via CASA vindt ze een nieuw appartement in een gewild complex, exclusief voor kunstenaars. Al snel heeft ze het gevoel dat ze continu in de gaten gehouden wordt; dromen en werkelijkheid lopen in elkaar over. Clarissa wordt steeds labieler, want wie zit er nu werkelijk achter CASA? Verliest ze de griep op de werkelijkheid of is ze een beangstigende waarheid op het spoor?
Het verhaal speelt zich af in Parijs in een tijd die wij nog niet kennen. Na de Brexit en nadat aanslagen delen van Parijs heeft weggevaagd, onder andere de beroemde Eiffeltoren. Nergens wordt echt benoemd in welk jaar we zitten, maar duidelijk is dat de wereld qua technologie een grote ontwikkeling doorgemaakt heeft. Ik kan me niet voorstellen dat een aanslag zodanig groot is dat de Eiffeltoren instort en al helemaal niet hoe groot de impact hiervan zou kunnen zijn. In dit decor worstelt Clarissa met haar situatie. Op zoek naar een nieuwe woning nadat ze plots bij haar man is weggegaan.
Doordat de beschreven toekomstige wereld een ver-van-je-bedshow lijkt, moest ik even inkomen. Door onder andere camera’s wordt Clarissa continu in de gaten gehouden. Het zorgt bij haar voor spanning, maar ook bij mij als lezer. Tijdens het lezen voelde ik een bepaalde onderhuidse spanning waardoor ik verder moest lezen, ik moest weten wie er achter CASA zou zitten. Het is intrigerend. Tegelijkertijd komen we meer te weten over de situatie van haar man door middel van haar aantekeningen uit haar aantekeningenboekje.
In dit verhaal zitten veel onderwerpen die tegenwoordig ook steeds belangrijker worden of juist al zijn. Het is niet alleen maar een verhaal met de vraag wie er achter CASA schuilgaat en of Clarissa nu werkelijk gek aan het worden is. Nee, het gaat over kunstmatige intelligentie, eenzaamheid, rouw, huwelijksproblemen en wat dat allemaal met een mens kan doen. Doordat sommige thema’s nu al spelen is het verhaal toch minder een ver-van-je-bedshow dan in eerste instantie gedacht.
Bloemen van de duisternis zet de lezer aan het denken. Waar gaan we heen met de wereld als alle (medische) gegevens altijd vast worden gelegd en alle gesprekken via telefoon of mail worden meegelezen?
Van Tatiana de Rosnay had ik nog niet eerder iets gelezen ondanks dat ik Haar naam was Sarah in de kast heb staan. De Rosnay heeft een fijne schrijfstijl waardoor het boek gemakkelijk leest als je eenmaal in het verhaal zit en gewend bent aan de volle bladspiegel. Verleden en heden, gedachten en dialogen lopen gemakkelijk in elkaar over zonder dat dit storend is. Dit boek was een zeer aangename kennismaking.
Tatiana de Rosnay, Bloemen van de duisternis, Vertaling Noor Koch, Ambo|Anthos, 2020, 293 blz., 9 789026352560
Deze recensie verscheen eerder bij De Leesfabriek.
