door Ida zit vol schuldgevoelens en voelt zich eenzaam als ze het huis verlaat waar ze tot dan met haar moeder gewoond heeft. ‘Dat ik het verknald heb, meer had moeten doen.’ Na het lezen van de eerste pagina’s zou je als lezer Ida een hart onder de riem willen steken. Waarschijnlijk had ze niet meer kunnen doen, met een moeder die alcoholist was en alleen maar drank wilde.
‘Op het laatst was er zo’n meedogenloze eerlijkheid tussen ons. Alle levenskracht was weg.’
Maar Ida zal zelf haar weg moeten vinden, ze wil de hulp van zus Tilda en een vriendin niet accepteren en zet zelfs haar telefoon langdurig in vliegtuigmodus. Het door Tilda gekochte treinticket gebruikt ze om tot eindstation Stralsund te reizen. Daarna de brug over naar het eiland Rügen, een hostel in en een baantje in een café zoeken.
Ze wedijvert met de elementen: zwemt in een woeste zee, loopt hard en schreeuwt tegen de harde wind in. Er raast een storm in haar hoofd die zich niet zomaar laat stilleggen. De auteur laat het regelmatig hard waaien en regenen zodat de stormachtige sfeer ook de lezer bevangt.
Cafébaas Knut ziet dat het Ida te veel wordt en stuurt haar naar het huis van hem en Marianne. Ze zorgen liefdevol voor haar, wat zij niet gewend is. Even niet hoeven zorgen voor alles in huis en Marianne ‘stelt vragen waar ik antwoord op kan geven’.
Herinneringen komen boven, een terloopse opmerking over een zus die elke dag 22 banen zwemt. Zo kwam ik erachter dat Wahls debuut, 22 banen, over dezelfde personages gaat. Daarin staat Tilda centraal en door Windkracht 17 raak ik nieuwsgierig naar haar kijk op het leven.
Tijdens een zoveelste nachtelijke rensessie komt Leif gezelschap houden, een jongeman die naar het eiland teruggekeerd is om ook tot rust te komen van allerlei sores. Komt hij Ida tot redding of zij hem?
Windkracht 17 is een roman die fijn las, ondanks dat er best zware thematiek in verwerkt is. Caroline Wahl verstaat blijkbaar de kunst om lichtheid aan te brengen in de vertelling. Alsof ze een verhaal had dat zichzelf vertelt zonder zich bewust met mooischrijverij bezig te houden. Het boek is mooi afgerond terwijl je voelt dat de geschiedenis van Ida, Leif, Marianne en Knut nog niet klaar is. Ik kan me voorstellen dat zij buiten de kaften verder leven.
Een paar zaken worden verzacht, er komt iets meer rust in de hoofden, maar gelukkig is er geen mierzoet einde. In het echte leven wordt ook nooit alles in pais en vree opgelost. Daardoor komt het op mij over als een eerlijk boek (hoe vreemd dat ook mag klinken) en geef ik graag de leestip door, aan zowel veellezers als jongvolwassenen die hun stappen in de volwassen literatuur zetten.
Ik snap wel dat de boeken van Caroline Wahl het goed doen in de Duitse boekhandels, laat de Nederlandse er maar een voorbeeld aan nemen.
(Wahls 22 banen is nu in huis gehaald.)
Caroline Wahl, Windkracht 17, vertaling Ymke van der Staay, Cossee, 286 blz., 9789464522167.
