door “Bibliotheken zijn longen. Boeken zijn de frisse lucht die we inademen om ons hart op gang te houden, om onze fantasie te laten voortbestaan, om hoop levend te houden.”
Het is 1939 als de ambitieuze Odile net is begonnen aan haar droombaan in de Amerikaanse bibliotheek van Parijs. Als de nazi’s de lichtstad bezetten, verandert alles. De bibliotheek blijft open, maar Joodse bezoekers zijn niet meer welkom. Odile en andere medewerkers riskeren hun leven door de boeken persoonlijk bij hen te brengen.
Het eerste wat opviel was de fijne schrijfstijl, lettertype en vormgeving van het boek. Het maakte dat ik vrijwel direct in het verhaal zat en de eerste honderd bladzijden las. Over de Tweede Wereldoorlog heb ik wel meer boeken gelezen, maar nooit speelden deze zich af in Parijs. Een voor mij onbekend stuk geschiedenis waar ik meer van wilde weten, net als de auteur toen zij een aantal jaar geleden als programmamanager kwam te werken in de American Library in Parijs.
De liefde van Odile voor haar familie en boeken is voelbaar en zal herkenbaar zijn voor grage lezers. Odile wordt als hoofdpersonage goed uitgewerkt evenals de band met haar broer Rémy. Naar mijn idee bleven andere personages, de sfeer, emoties en gevoelens wat aan het oppervlak. Het maakte dat het verhaal voor mij minder tot leven kwam. Wel komt goed naar voren dat mensen veranderen door alle gebeurtenissen in deze tijd.
Mooi vond ik de twee verhaallijnen van Odile en de Amerikaanse Lily. Aan het einde komen deze lijnen bij elkaar en wordt duidelijk wat de rol van Lily is. Lily’s lijn las soms prettiger dan die van Odile. Hoewel het boek vlot leest, merkte ik ook dat ik het boek niet altijd even snel oppakte. Dat heeft ook te maken door een zin op de achterflap van het boek, een mini spoiler wat mij betreft. Deze zin schepte een bepaalde verwachting, maar werd niet waargemaakt doordat deze erg laat en enigszins oppervlakkig aan bod kwam.
Iets wat vooral naar voren komt is de mate van belangrijkheid van boeken. Boeken zijn als zuurstof en dat hebben we nodig om bepaalde tijden door te komen. In tijden van oorlog, maar ook in tijden van een pandemie. Hier ben ik het volkomen mee eens, maar ook heeft Skeslien Charles dit op een prettige manier naar voren laten komen.
De auteur wilde met dit boek dit stuk geschiedenis delen en de stemmen van de moedige bibliothecarissen laten horen. Daar is zij zeer zeker in geslaagd en heeft met deze, gedeeltelijk echt bestaande, personages een goed en mooi verhaal neergezet. Skeslien Charles heeft duidelijk research gedaan naar deze tijd en dat maakt dat het verhaal klopt. Deze historische roman met fijne schrijfstijl heb ik graag gelezen.
“Boeken zijn net als mensen: zonder contact houden ze op te bestaan.”
Janet Skeslien Charles, De bibliotheek van Parijs, Vertaling Selma Soester, Luitingh-Sijthoff, 2021, 432 blz., 9789024 594122
Deze recensie verscheen eerder bij De Leesfabriek.
