door In het jaar 1937 neemt de Engelse Alice Wright het impulsieve besluit om te trouwen met de Amerikaanse Bennett Van Cleve. Ze weet dan nog niet dat het leven in het mijnstadje Baileyville, Kentucky net zo benauwend zal zijn als haar leven in Engeland. Wanneer ze hoort dat er vrouwen nodig zijn om te paard afgelegen huizen te bezoeken om boeken te brengen, meldt zij zich meteen aan. Het biedt haar gelegenheid om te ontsnappen uit het benauwde leven met haar man en schoonvader. Onder leiding van Margery O’Hare vormen de vijf vrouwen al snel een hechte groep, die Alice harder nodig heeft dan ze in eerste instantie denkt.
Een paar boeken van Jojo Moyes heb ik al gelezen en deze waren stuk voor stuk erg mooi en fijn geschreven. Het eerste wat mij opviel in dit boek is de sfeer. Verhalen waarin de sfeer goed beschreven is, zijn verhalen waarin ik mij werkelijk op de beschreven plek waan en dat was bij dit boek het geval. Moyes stelt ook dit keer niet teleur.
De onderlinge hechte vriendschap tussen de vijf vrouwen is mooi en hartverwarmend om te lezen. Het leven thuis is niet voor iedereen even makkelijk, al helemaal in een tijd waarin een vrouw nog weinig tot geen rechten had en de man het recht had om vrouwen onredelijk af te ranselen.
“Weet je wat het ergste is als een man je slaat? Het is niet de pijn. Het is dat je je op dat moment realiseert hoe het echt is om een vrouw te zijn. Dat het niet uitmaakt hoe slim je bent, hoeveel beter je kunt redeneren, hoeveel beter je bent dan zij, punt. Op dat moment besef je dat ze je altijd met een vuist het zwijgen kunnen opleggen. Gewoon, zomaar.”
Naast levensecht uitgewerkte personages heeft Moyes ook het onderwerp racisme goed verwerkt in het verhaal. De vrouwengroep neemt een donkergekleurde vrouw in hun groep op en zij werkt mee aan de bibliotheek. Ze laten merken dat zij niet onderdoet voor andere vrouwen en dat er wat hen betreft geen verschil is tussen gekleurd en blank. Helaas denken velen hier nog anders over, net als over het afranselen van vrouwen.
“Maar dat houdt natuurlijk op als je leert om harder terug te slaan.”
Ze zijn één en dat stralen ze uit, ook wanneer hun vriendschap op de proef wordt gesteld en het dorp zich tegen hen keert.
De fijne schrijfstijl van Moyes, de fijne personages en de goede uitwerking van de verschillende onderwerpen maakte dat ik meeleefde met de vrouwen van de paardenbibliotheek en graag doorlas. Het boek was hierdoor ook binnen een paar dagen uit en eigenlijk was dat jammer, want ik wilde meer. Het was fijn om even ondergedompeld te zijn in een andere wereld, geïnspireerd op een waargebeurd verhaal. Ik heb genoten! Aanrader.
Jojo Moyes, De sterrengever, Vertaling Anna Livestro, De Fontein, 2019, 414 blz., 9 789026 150371
Deze recensie verscheen eerder op De Leesfabriek.
