door Enorm genoten van Het ministerie van tijd. Een boek zoals je dat soms eens nodig hebt omdat het zo fijn geschreven is dat je gewoon doorleest. Ik zou het typeren als intelligent in zowel vermenging van genres als woordenschat.
Het begint met een naamloze vrouw die solliciteert op een onbekende functie. Groot-Brittannië, net iets later in deze eeuw. Ze wordt “brug” voor een “expat” die ergens in het verleden sowieso door een gebeurtenis overleden zou zijn maar door een tijdreisdeur naar het heden is gehaald. Ze moet een jaar met Achttienzevenenveertig, luitenant Gore, samenwonen en hem het leven van nu bijbrengen. Naast taalkwesties (taal bepaalt hoe we naar de samenleving kijken) zijn er geinige observaties op het moderne leven (bij de expats blijkt Spotify een hit en een van hen “had schrikbarend snel geleerd hoe ze films moest torrenten”).
Meerdere keren gelachen, zoals bij deze scène:
Op een ochtend kwam ik naar beneden en zag ik dat hij alle eekhoorns in de tuin had gedood. ‘Wat krijgen we verdomme nou?!’
‘Je hoeft niet te vloeken. Ik heb je op de meest ruwe manier tegen ze horen praten over het gazon, dus ik dacht dat ik maar beter korte metten met ze kon maken.’
‘Ze zijn dood!’
‘Natuurlijk zijn ze dat. Ik kan heel goed schieten. Hoe denk je over duiven?’
Gaandeweg komt de vraag bij jezelf en bij de ik-verteller op wat eigenlijk het doel is van het tijdreisproject, waarom de expats steeds gescand moeten worden, wie de mysterieuze achtervolgers zijn, hoe het toch verder moet met de bruggen en expats.
Actie, filosofie, mysterie, melancholie. Vanalles, maar het paste in één verhaal.
Dit citaat zet ik erbij omdat ik het mooi concluderend vond. Wat er wordt geconcludeerd, weet je pas als je het boek hebt gelezen:
“Ik besta aan het begin en het einde van dit verslag, wat een soort tijdreizen is (…) het kan beter worden, maar je moet jezelf toestaan om je een wereld voor te stellen waarin jij beter bent.”
Het ministerie van tijd deed me enigszins denken aan een combinatie van De wezens en Het eeuwige leven van Matt Haig, maar toch is het lekker anders. Dit debuut van Kaliane Bradley in vertaling van Dennis Keesmaat smaakt naar veel meer van haar hand.
Kaliane Bradley, Het ministerie van tijd, vertaling Dennis Keesmaat, Prometheus, 2024, 368 blz., 9789044654486.
