door Een verhaal waarover ik veel wil zeggen maar tegelijkertijd wil ik het klein houden (voor de mens die het geluk heeft dit boek nog tegoed te hebben). Dit is een boek met meerdere lagen. In eerste instantie verhaalt het van een man met de zeldzame aandoening anageria, hij wordt maar heel langzaam ouder (als tegenhanger van progeria). Om niet op te vallen moet hij om de acht jaar van identiteit en leven veranderen, en nog altijd zoekt hij na 439 jaar naar zijn dochter met dezelfde aandoening. Identiteit en het leven leren leven zijn dus eveneens doorlopende thema’s.
“We zijn allemaal onderworpen aan de tijd. We zijn allemaal als snaren op de luit.”
Tom Hazard is in 1581 geboren en wil nu een doodgewoon leven als geschiedenisleraar in Londen. Een vak dat hem op het lijf geschreven is, met door de eeuwen heen Shakespeare als werkgever, Parijse gesprekken met een dronken Fitzgerald… Maar bovenal: diepzinkende eenzaamheid en verdriet.
Soms dacht ik terug aan De Wezens; uit het nawoord blijkt dat deze twee boeken onbewust bij elkaar passen. Een boek met een vleug humor, filosofische bespiegelingen, een trefzekere serieusheid aangaande het verbazingwekkende mensenleven. Waar in De Wezens de ruimte centraal stond, is dat in Het eeuwige leven de tijd.
Is dit typisch Matt Haig? Komt hij een keer naar Nederland? Want voor een auteur die zó kan schrijven over zoiets groots en lastigs als de mens in de kosmos en me ook weet te ontroeren, maak ik heel graag tijd vrij.
“Het moderne toilet met waterspoeling is beslist een verandering ten goede. Zelfscankassa’s zijn dat beslist niet.”
Matt Haig, Het eeuwige leven, vertaling: Monique ter Berg, Lebowski, 2018, 352 blz., 9789048857456.
