door Dit boek nam ik mee toen ik een middag naar het strand ging. Aangekomen moest ik nog beginnen, toen ik naar huis ging was het uit.
In deze roman van Boogers’ vertelt Remy van Sand vanuit zijn ziekenhuisbed wat hij heeft beleefd, of nu beleeft. Remy is daarin beland omdat hij twee verbrijzelde ruggenwervels heeft, en de derde is verschoven. Door het boek heen kom je erachter hoe dit heeft kunnen gebeuren, hoe hij nieuwe mensen leerde kennen, bij verschillende sportscholen sportte en Remy’s band met zijn zus.
Remy’s ziekenhuisweken is de periode waarin we met hem meelezen. Vanuit die momenten heeft hij flashbacks of vertelt hij ‘gewoon’ over gedane zaken, vooral omdat een afdelingsgenootje, de negenjarige Daniël, verschillende keren bij hem komt buurten en ‘lastige’ vragen stelt, maar vooral: ‘Waarom?’ Zelf kreeg ik het idee dat Daniël Remy beter aan het praten kreeg dan de (verplichte) therapeut, wiens sessies Remy acteerlessen noemt.
Een zeer goede en mooie roman. Hoe Alex Boogers de sfeer en de karakters neerzet is fenomenaal. De personages worden echt, ze kunnen zo bij je om de hoek wonen. De sfeer is echt tastbaar.
Een citaat dat ik zelf erg mooi vind: “‘Laat hem maar, hij moet het even verwerken.’ Zo praten mensen over verdriet. Verdriet verwerk je, het is net als met voedsel verteren. Je mag het niet houden. Je moet het koste wat het kost zien te verliezen.”
De titel is overigens ook zo passend. Zodra ik het las in het verhaal, het is haast achteloos verwerkt, vond ik dat er geen passendere titel gekozen had kunnen worden. Ik bedacht dat naar mijn idee het hele boek daar uiteindelijk om draaide. Om het waanzinnige van sneeuw.
Mijn eerste Boogers, maar ik ga zeker meer van deze auteur lezen.
Alex Boogers, Het waanzinnige van sneeuw, Podium, 2010, 319 blz., 9789057595059.
