door Als je dit boek hebt gelezen, wil je maar één ding: iedereen die met kinderen te maken heeft zou dit verhaal simpelweg moeten lezen. Kinderen hebben duidelijkheid nodig.
‘Niet thuis’, ‘Smokkelkind’, ‘Code kattenkruid’ en nu is daar ‘Mijn vader woont in het tuinhuis’ plus al die andere zo leesbare, mooie, bijzondere, grappige en invoelende titels, want invoelend is de nieuwste Vriens zondermeer.
De titel zou grappig kunnen zijn, ware het niet dat de verhuisdozen op de omslag direct duidelijk maken waar het verhaal heengaat. Joeri noemt in de klas zijn vader grappend tuinkabouter. Lara wil niets vertellen, nog niet. Het korte zinnetje We houden ermee op. komt als een donderslag bij heldere hemel. Vooral Lara wil eerst weten hoe het zit met die ‘slecht voorbereide spreekbeurt’ van hun ouders. Er zijn al zoveel kinderen in groep 8 met gescheiden ouders en die vertellen niet de meest positieve verhalen over alleen al de bezoekregelingen. Ze zijn ineens een lijst met te bespreken onderwerpen. En de tweeling heeft geen zin in het geharrewar daarover: Het zijn júllie afspraken, niet die van ons.
Hoe verschillend de tweeling qua karakter ook is, Joeri de opvliegende, Lara de nadenkende, ze zijn er voor elkaar: Tweelingen helpen elkaar altijd. En dat moet vaak in dit schooljaar met schoolkeuze, kamp, de bekende surprise, uitlokking en pesten, een nieuwe app, verdeling van feestdagen en voor het eerst op visite in het tuinhuis.
Dit verhaal leest als een goed geschreven stappenplan voor volwassenen door de ogen van kinderen. Het stelt struisvogelantwoorden aan de kaak, gaat in op oorzaken en aanleidingen, laat de kinderstem als volwaardig meetellen zonder een stempel of diagnose te plaatsen. Een mediator komt in zicht voor de te bepalen koers. Gelukkig zijn er ook de omarmende volwassenen zoals opa met zijn uitspraak over het ‘stelletje labbekakken’ en de juf die een klankbord en een hulplijn is. Eén woord horen kinderen vaak graag anders, geen vechtscheiding maar ruziescheiding. Ruzie kan worden opgelost, bij een werkelijke vechtpartij is er vaak een winnaar. Een scheiding heeft geen winnaars.
Dit ‘Mijn vader woont in het tuinhuis’ wordt om en om door de tweeling verteld en zit zeer goed in elkaar. Met alle voorkomende gevoelens en emoties van een pijnlijke frons tot een spontane lach. In enkele zinnen zie je situaties voor je. Het stappenplan door de kinderen geschreven laat zien hoe warm de auteur oog heeft voor kinderen. Hoe treffend zegt Vriens dit: ‘Het is net als op school’, zei Joeri gelaten, ‘als kinderen ruziemaken, hebben ze ieder hun eigen verhaal. Wie moet je dan geloven?’.
Dit heldere, rakende verhaal zonder omwegen verdient een plek bovenaan een lijst, met de andere titels op een podium. Zeer warme aanbeveling voor heel veel lezers vanaf ong. 9 tot 10 jaar.
Jacques Vriens, Mijn vader woont in het tuinhuis, Van Holkema en Warendorf, 2020, 128 blz., 9789000373468
