door Grote kans dat je De troostelozen ervaart als één dodelijk vermoeiende lange droom. De personages lopen, voor mijn gevoel, wat dwaas door elkaar heen en het begrip “tijd” is ook vrij… rekbaar. Doordat Ishiguro zo uitgebreid beschrijft hoe lang alles duurt, krijg je dat droomgevoel dat je “helemaal niets voor elkaar krijgt maar nog zoveel moet”.
Dat is dus wat Mr. Ryder overkomt. Op een dinsdagmiddag komt deze pianist aan in een stad waar hij donderdagavond een schijnbaar erg belangrijke uitvoering heeft. Maar of hij daar aankomt en zich überhaupt een beetje kan voorbereiden is de grote vraag. (Spoiler: in de gehele 600 blz. zit hij één keer achter een piano, een aftandse, omdat die hoteleigenaar zich niet aan afspraken houdt.)
Mr. Ryder wordt in een programma gestopt, maar niemand vertelt hem wat, en wordt onderweg naar afspraken constant aangeklampt door vreemden en vroegere vrienden die iets van hem willen, vergezeld met eindeloze monologen, verontschuldigingen en uiteindelijk de boodschap dat Mr. Ryder het maar moet oplossen. Gaandeweg blijkt dat hem dit altijd overkomt en dat dat o.a. de relatie met zijn vrouw en zoontje in de weg zit. Verrassing: die wonen in dezelfde stad als waar hij in het hotel logeert.
Conclusie: wonderlijk boek, niet iets dat ik direct zou aanraden, maar tóch weer wel omdat Ishiguro hier weer zijn grote vertelkracht laat zien.
Kazuo Ishiguro, De troostelozen, vertaling: Bartho Kriek, Atlas Contact, 2017, 580 blz., 9789025452513.
