door Niet elk boek dat ik lees krijgt een eigen artikel op de site. Soms beviel iets niet genoeg voor een groter stuk of wilde ik gewoon lekker doorlezen, soms staan er al vele andere meningen over een titel online. Het lijkt me toch leuk om een kort overzicht te maken, want ik heb dit jaar goede boeken gelezen. Daarom: kort en goed! Ter inspiratie voor een ander.
Jaco Jacobs: Dingen die ik niet over schapen wist & Een mooie dag om in een boom te klimmen
Het valt me met de boeken van Jaco Jacobs op dat hij dunne jeugdverhalen schrijft waar ongemerkt veel thematiek in verwerkt is. Het plot lijkt simpel, bijvoorbeeld in Een mooie dag…: Leila belt bij Marnus aan voor een petitie waarna hij samen met haar dagen in een boom blijft zitten om te voorkomen dat deze gekapt wordt. Of in Schapen: Luan wordt door zijn ouders als straf naar zijn oma gestuurd. De kinderen piekeren over een probleem waar leeftijdsgenoten en/of volwassenen een beetje raad mee weten, er gebeuren dingen waarna de weg naar een oplossing zich aandient. Onderwijl leer je een en ander over Zuid-Afrika, Jacobs’ thuisland.
Sander Schimmelpenninck: De domheid regeert
In dit non-fictieboek legt hij duidelijk uit wat hij met domheid bedoelt, namelijk meer een levenshouding dan een laag IQ. Het niet per se verder willen kijken dan een nieuwsbericht, wat ook hoogintelligente mensen doen. Wel legt Schimmelpenninck de nadruk op domheid als identiteit-in-politieke-omgeving in een (radicaal-)rechtse omgeving. Ik had dit ook graag geprojecteerd gezien op de linkerkant van het politiek spectrum (niet vanuit eigen politieke voorkeur maar vanuit het hoor-wederhoorprincipe); dat bleef nu onderbelicht.
Wel kwam duidelijk naar voren dat we de mensheid nu in meerdere mate als ‘dom’ ervaren door de enorme etalering van uitspattingen van het dagelijks leven op sociale media. In vorige eeuwen bleef de desinformatie verspreidende mens in het café, nu zet hij zichzelf op het internet en krijgt gemakkelijk contact met ‘soortgenoten’. Dat is het verschil en daar moeten we iets aan doen, betoogt Schimmelpenninck.
Frank Nellen: De onzichtbaren
Nellen is een verhalenverteller, dat concludeerde ik in elk geval na deze roman waarvoor hij elk geschreven detail uit andere bronnen heeft. De onzichtbaren is een verhaal over de zoektocht van Dani naar vroegere klasgenoot Pavel in een dorp in de provincie Charkiv. Vooral is het een verhaal over Sovjetburgers die allemaal op een bepaalde manier het leven door proberen te komen. De ramp met de kerncentrale in Tsjernobyl bood hiervoor een nuttige achtergrond.
Ondanks dat het verhaal an sich me niet in het bijzonder raakte, het werd gewoon goed verteld en ik had wat achtergrond uit andere boeken in mijn hoofd, heb ik wel lekker gelezen en zou ik het aan middelbare scholieren kunnen adviseren.
Laurent Binet: Perspectieven
Dat was echt een briefroman op de manier van Laurent Binet, oftewel een verhaal met een twist. Een schrijver van wie je van tevoren weet dat het werk goed is (vind ik)!
Perspectieven is in het kort een vermakelijke zoektocht naar een schildermoordenaar in een 16e-eeuws Florence vol machtsgekonkel.
Er zijn zo’n twintig personen betrokken bij de zaak met vele zijsporen, die aan de lezer stuk voor stuk ontvouwd worden. Ja, veel personages, maar de schrijver acht zijn lezers capabel om die uit elkaar te houden. Dat lukt ook best, zelfs met de nonnen met op elkaar lijkende namen die haast meer in schilderkunst dan devoot leven geïnteresseerd lijken. En zo was er wel meer humor te bekennen in de brieven.
Verder gaat het van een simpele pigmentmenger tot aan de Franse koningin Catharina de’ Medici die een huurling de opdracht geeft om een schilderij te ontvreemden. Een opdracht die moeilijker blijkt dan iemand omleggen. 😉
M.J. Arlidge: Oog om oog & Het verkeerde kind
Oog om oog was een prima standalone van M.J. Arlidge, gebaseerd op de vraag wat er zou gebeuren als de nieuwe toegekende identiteit aan misdadigers bekend zou worden gemaakt aan hun slachtoffers.
Je leest over zes daders in hun nieuwe levens: vanuit hun perspectief, dat van de reclasseringsdienst en de politie. Een heksenjacht komt op gang wanneer een van hen wordt vermoord. Wie lekt vertrouwelijke informatie?
Het verhaal had lekker vaart (soms wel onnodige herhaling van eerdere gebeurtenissen, zoals in de Helen Grace-serie al enkele delen te veel gebeurt) en ook een verrassende ontknoping.
Ik was verder eens benieuwd naar een samenwerking van Arlidge met een andere auteur, nu Julia Crouch. Wat volgt is een verhaal dat goed uitgewerkt is, geen gaten in het plot heeft. Wel zou ik het eerder een psychologische roman over een vermist kind noemen dan een thriller, daarvoor mist het wat vaart. De invloed van Crouch op de schrijfstijl is ten positieve te merken want de hoofdstukken zijn langer en er wordt minder dramatisch/in clichés geschreven.
Hierdoor wordt het thema shaming op sociale media beter uitgewerkt (in dit geval van de moeder die ervan beschuldigd wordt niet op haar kind gelet te hebben).
Margaret Kennedy: Picknick bij maanlicht
Dit was een heerlijk zomer(vakantie)boek! Heb er enorm van genoten. Het speelt zich af in augustus 1947, in een hotel op een klif. Een allegaartje excentrieke personen komt daar vakantie vieren of werkt er.
Ofwel mankeren ze allemaal wat, hebben ze geheimpjes, worden ze verwaarloosd of alles tegelijk. De een vangt een gefluisterd gesprek op en interpreteert het verkeerd en zet het hotel op stelten, een ander is normaliter lusteloos maar staat dan plotseling de boel te regelen.
En elke nacht wordt het drukker op die klif… haha.
Chris Hadfield: De Apollomoorden
Een oud-astronaut die ook een spannend boek schrijft, het pakt goed uit in De Apollomoorden. Ruimtevaart is een origineel thema voor een thriller en ik genoot ervan dat het bedacht werd door iemand met kennis van zaken. Dat kun je merken in beschrijvingen van procedures, technische details van maanraketten en de samenwerking van de NASA met de Amerikaanse luchtmacht en marine.
Eerst is het misschien nog niet zo spannend en wordt er vooral veel straaljager- en helikoptergevlogen, daarna volgt echter een spionageverhaal en internationale strijd in de ruimte. Dit (deels fictieve) verhaal speelt in 1973 maar zou na een decennialange ruimtevrede zo deels gecontinueerd kunnen worden. We shall see.
(P.S. de tekstcorrector vond het toen denk ik regelmatig ook een spannend verhaal. Er werden her en der woordjes en letters gemist of werkwoordstijden klopten niet.)
Sebastian Barry: De verre voortijd
Een roman geschreven als een gedachtestroom van een gepensioneerd politieman. Tom Kettle wordt na negen maanden pensioen “gestoord” door oud-collega’s die zijn hulp in een zaak nodig hebben. De geschiedenis, die nog niet helemaal verleden tijd is, van kindermisbruik in de Ierse katholieke kerk wordt opgerakeld. Toms vrouw was er slachtoffer van.
Eerst neem je zijn gedachten als vanzelfsprekend aan, tot je beseft dat er inconsequenties in zijn vertelling zijn. Hebben de gebeurtenissen die hij heeft moeten verstouwen invloed op zijn geestelijke gesteldheid? Hoe zijn de dingen die regelmatig in zijn gedachten boven komen echt gegaan? Je komt er als buitenstaander niet helemaal achter en dat intrigeert.
Graag gelezen, Barry brengt je naar een stukje Ierland dat je niet direct bezoekt. Ik wil meer van deze schrijver lezen.
S.A. Cosby: Een laatste uitweg
Voor mij het derde boek dat ik van S.A. Cosby lees en De laatste uitweg is net als zijn andere titels een aanrader.
Dit boek gaat over Bug die nu gelukkig is met zijn gezin, een leven met hen in Virginia heeft opgebouwd. Alleen komt zijn eigen garagebedrijf niet goed van de grond en lopen de achterstallige betalingen op. Als een oude bekende uit het criminele vak weer voor zijn neus staat met een aanbod voor een klus, ziet Bug geen keus.
Hij wordt weer vluchtautobestuurder. De klus lijkt goed af te lopen maar een crimineel kat-en-muisspel volgt. Gaat hij het levenspad van zijn vader achterna of kan hij toch een goed voorbeeld zijn voor zijn zoons?
Rachel Rhys: Eiland van geheimen
Een paar jaar geleden las ik Fatale erfenis van Rhys en dat was een lekker zomerboek. Eiland van geheimen kun je daar ook onder scharen of noem het een boek dat je fijn kunt pakken in een drukke werkweek.
Het verhaal speelt zich af in 1957 met Iris als jongedame in de hoofdrol. Ze werkt als typiste maar tekent vooral graag. Om die reden krijgt ze het aanbod om als tekenaar op een bruiloft te komen, op Cuba nog wel. Dat ze uiteindelijk gaat heeft ze alleen te danken aan haar niet-spontane verloofde. ‘Een avontuurtje voordat ze gaat trouwen.’
In Havana blijken er allerlei ongure types rond te lopen en de familie van het bruidspaar is ook niet verschoond van criminaliteit. Hoe het allemaal verloopt kun je misschien op 1/3 ook al verzinnen en het einde is erg wensvervullend, maar al met al dus een fijne feelgood met wat spanning.
Ruta Sepetys en Steve Sheinkin: Het raadsel van Bletchley Park
Een boek dat je mee laat puzzelen, dat is leuk! Bletchley Park gaat over het kraken van de Enigma codeermachine aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. In het verhaal spelen fictieve personages Lizzie en Jakob, zus en broer, de hoofdrol. Ze raken betrokken bij het zeer geheime project, terwijl ze ondertussen ook nog proberen uit te zoeken wat er met hun moeder is gebeurd sinds ze als ambassademedewerker naar Polen werd gestuurd.
Het verhaal leest vlot en is geschikt voor lezers vanaf 11 jaar. Jongvolwassenen zullen er ook van kunnen genieten omdat er enkele codezoektochten in staan. En na het lezen wil iedereen vast op bezoek in Bletchley Park zelf en meer lezen over de Enigma-machine, onderzoekers als Alan Turing en spionage.
Boeken die ik ooit gelezen heb waarin dit stukje geschiedenis voorkwam weet ik even niet meer, wel een filmtip: The Imitation Game.
Sinan Çankaya, Galmende geschiedenissen
Sinan Çankaya zou ik wel meer van willen lezen of horen, zeker als hij iets te zeggen heeft over het werk van filosofen dat hij goed kent gekoppeld aan de politiek van nu. Hij komt met interessante citaten waardoor ik denk ‘ik moet echt nog meer van Edward Said lezen’ en heeft filosofisch-sociologische vragen over wie welk verhaal in de geschiedenis nu mag vertellen vanwege het al dan niet hebben van een bepaalde achtergrond. Ook Çankaya worstelt daar zelf mee en dat maakt hij duidelijk in Galmende geschiedenissen d.m.v. verhalen over zijn jeugd en volwassenwording in een gezin met migratieachtergrond. Ze hadden het niet breed en er was achteraf gezien weinig cultuur (boeken, ideeënuitwisseling) die hem aangereikt werd, iedereen zat in vaste patronen die generaties lang worden overgedragen.
Al met al een interessant boek, maar het las voor mij niet soepel door de twee sporen die gelijktijdig bewandeld werden en anders van stijl waren. Het schrijfproces staat ook op papier en daarin wordt duidelijk dat die wrijving tussen stijlen/onderwerpen in de uitgeverij merkbaar was, zo niet bewust aangemoedigd werd (je weet nooit of je alles wat in een boek staat moet geloven, maar de auteur leek eerst zich alleen te willen richten op zwijgen of je uitspreken omtrent Gaza).
Wil je dus een boek dat zich onderzoekend meer op die politieke situatie richt, lees dan Maurits de Bruijn – Geweten, en Galmende geschiedenissen voor “een halsstarrige verbeeldingen van onze dwarsverbanden”. Blij dat ik met deze antropoloog heb kennisgemaakt, benieuwd naar zijn eerdere boek Mijn ontelbare identiteiten.
