Marion Bruinenberg – Nieuweling

Ik ben behoorlijk enthousiast over dit boek. Het begon met de plaatsing van het verhaal: ‘Nieuweling’ speelt zich af in een bergdorpje, met een bruggetje en de bergmuur als grens naar beneden. Drie maanden per jaar schijnt er de zon. In de literatuur brengen bergdorpen vaak problemen (“Zoals het hoort”). We hebben een hoofdpersoon, de 29-jarige Simone, wier moeder weg is en vader kortgeleden is overleden. Als kind heeft ze in de stad gewoond, waarna haar ouders teruggingen naar de bergen. Het is duidelijk dat Simone tobt met depressieve buien en aangespoord door een dorpeling stelt ze een kamer beschikbaar voor een toerist. Daar verschijnt Eveline, een vrolijke meid die iedereen levendig krijgt.

“Iemand die zo lacht, dacht ik toen nog, heeft niets te verbergen.”
“Ze leek me te willen overhalen, aan te moedigen om alles uit mezelf en het leven te halen. Ik vroeg me toen nog niet af waarom.”

Juist dit soort zinnetjes, die korte toekomstverwijzingen, maakten dat het verhaal meer werd, groeide. Anders waren de eerste honderd bladzijden enkel een soort pure idolatie van Simone voor Eveline geworden. Door deze regels i.c.m. verschillende herinneringen en tijdsblokken die elkaar afwisselen ging ik puzzelen, want dat hun relatie niet helemaal gezond is, wordt je wel duidelijk. En dan volgt er een eind… dacht ik alsnog “verdorie, waar heb ik het gemist?”! Het boek nog eens doorlezen dus. Door die opzet moest ik aan La petite fille van Philippe Claudel denken.

Onbewust ben ik in het algemeen tijdens het lezen kritisch op de tekst: was al het geschrevene “nuttig” of is het opvulling; kan het boek dunner? Niet hier. Voor mijn gevoel heeft Bruinenberg het verhaal zorgvuldig opgebouwd en toegewerkt naar het eind.
Ik heb hiermee niets verklapt. Wie houdt van psychologische romans die goed in elkaar zitten, is bij Bruinenbergs debuut aan het goede adres!