door Marjolein Visser laat twee personages het af en toe precies goed verwoorden. De verstandelijk beperkte Pim en de door brand fysiek aangetaste David. Pim zit op de Zonnestraal, is 16 en heeft net zijn zwem-A gehaald. Toch zijn 16+-films niet geschikt voor hem (‘ze doen seks en er komt W-O-twee in voor’). Volgens zijn badmeester zit het in zijn kop, wat anatomisch gezien dan wel klopt, maar het klinkt zo wrang.
Bij David zit het deels ook in zijn kop, dat bedenkt-ie tenminste zelf. De socioloog zit twee jaar na een brand vast in een aanleunwoning met weinig levenslust. Er zijn vrijwilligers die hem proberen op te monteren door hem zijn 40e verjaardag te laten vieren. Met mensen die kort na zijn ongeluk aftaaiden omdat er was gezegd “dat ze ook aan zichzelf moest gaan beginnen te denken”.
Waar Pim al zijn belevenissen vertelt aan denkbeeldige luisteraars, houdt David hele redevoeringen in zijn hoofd. De een vindt inhoud belangrijker, de ander de verpakking. Getrainde professionals vs. naasten. Lijden – last.
Laat Restmens geen restboek worden en praat erover, maar vooral vergeet de mensen niet die niet “gemiddeld” meedraaien in de samenleving. En Visser kan ondertussen doorschrijven aan haar tweede boek met de beurs van het Letterenfonds, waar ik alvast naar uitkijk na dit werkelijk topdebuut.
Marjolein Visser, Restmens, Podium, 2020, 208 blz., 9789057592799.
