Marlies Slegers – Briefjes voor Pelle

Lieve Pelle,
Jij kreeg een mooi cadeau. Een brief. Zelfs meer dan één. Ik heb ze gelezen. Jij hebt veel meegemaakt. Ik ga jou ook een brief schrijven.

Het blad bleef dagen leeg. Gedachten aan jouw verhaal bleven echter komen. Ik zie jou in een auto zitten met die speciale schoenendoos op schoot. Jij zag toen al dat je vader kromp. Jij observeert, merkt op, voelt aan, vraagt af. Jij weet veel. Die doos komt na een jaar weer in beeld. Dichtgeplakt. Erin de genummerde briefjes met boodschappen van je vader. Hij was toen al heel ziek. Iedere week maak je er eentje open. Ik heb herinneringen aan een doos met pakjes en briefjes, maar dan voor één week.
Dat eerste jaar alleen met je moeder wonen hakt er in. Geen kleur, geen bloemen, rommelig, veel verdriet, er is geen ruimte. Je vertelt: ‘voor mijn moeder ben ik al bijna een jaar onzichtbaar’ en ik zit vol in je verhaal. Dit is zó ontzettend waar. Ik voel met je mee. Jij mist hem ook. En al die eerste keren in het eerste jaar nadat iemand dood is gegaan, al die data die je bij zou moeten houden. Je vraagt je terecht af ‘wanneer houdt rouwen eigenlijk op?’.

Jouw verhaal bevat kenmerkende woorden: minder lucht, vleugellamme vogeltjes, benauwd, dof. Je mist de zeeblauwe ogen van vakanties VDD. Je mam heeft een zee leeg gehuild. Jij deed dat toch niet? Iets met jongens huilen niet en rug rechten, klinkt bekend en maakt iets los. Jij had je enorme feitenkennis om je op te concentreren om teleurstelling en verdriet te verwerken. Wat een grote ‘harde schijf’ heb jij. Dat is handig, maar je vader zag het goed dat structuur en orde jouw leven overzichtelijk maakt. Je ziet hem ineens praten. Gelukkig ziet hij jou niet, zo bont en blauw, wat zou hij geschrokken zijn. Maar hé hij had vertrouwen in je. Je beurt je moeder op, gaat naar een onbekend adres. Hij wil je de weg wijzen naar volwassenheid, de wereld in, hoe mooi kan dit alsnog door deze doos met opdrachten. Gek hè, dat iemand die dood is dat alsnog teweeg kan brengen? Jij zet en verwerkt zo deze ingrijpende gebeurtenis op een rij.
Een teruggekeerd pianogeluid en een uitzicht op een logeeradres houden de herinnering levend en maakt het geheel compleet ofschoon een grote gebeurtenis beter niet had plaatsgevonden.

Flarden van mooie leesmomenten kwamen voorbij. Op jouw leeftijd kreeg ik bijv. Alleen op de wereld met een waardevolle inscriptie. Het voelt als de prachtige eindbrief die jij van je vader ontving. De brief die wel bewaard is gebleven. Dit verhaal opgetekend door Marlies Slegers over een groot gemis en verdriet is omgeven met zoveel licht en warmte; ik had het als 12-jarige verslonden. Nu ook. De voorzichtige lach en omgevingsruimte die langzaam groter wordt, het water dat een rol gaat spelen. Mag ik een keer met jou op de steiger zitten? Daar waar jij ook je vader weet? Linde Faas heeft dit beeld zo immens goed getroffen. Dat geldt ook voor het omslag. Zo treffend in kleuren van de elementen die ik teruglees in mooi gekozen beeldende taal van het verhaal. Tot in de kleuren van de titel.

Het omslag waarop de boomhut staat die je met Jack afmaakt. Aran de hond die door je vriendin Eva en toch ook die pestkop Stomp in huis is gekomen. Jullie kringetje krijgt een extra cirkel. Zou je vader bewust het woord ‘zwaankopschroeven’ hebben gebruikt?
Inmiddels zit je in de brugklas, je moet andere dingen, je groeit. Jij die op zo jonge leeftijd een ouder verliest, maakt dat je altijd anders reageert op situaties dan je leeftijdsgenoten. Terwijl je ook gewoon erbij wilt horen, je eigen dingen wilt doen maar altijd rekening wilt houden met je moeder.
Ga je eigen weg lieve Pelle. Het mag. Je hebt je indrukwekkende verhaal verteld. Ik zal het aanraden aan al die lezers die om een mooi, rakend verhaal vragen. Van mij verdien je een prijs. Topper!
Liefs van mij.

Marlies Slegers, Briefjes voor Pelle, illustrator Linde Faas, Luitingh-Sijthoff, 2020, 240 blz., 9789024589944