door Dit is mooi. Dit wil je nog een keer lezen.
Stark zijn laatste verhaal.
Opa’s laatste reis.
Klein-Gottfried zijn aandacht en durf.
De weglopers leest. Leest als één lange volzin van aanhef tot het ontroerende naschrift.
Het verhaal lijkt eenvoudig, maar is zo warm en liefdevol – de bijzondere band tussen opa en de jonge Gottfried.
Opa ligt in het ziekenhuis, is opstandig, grof in de mond en mist oma enorm. Zijn zoon is druk, gaat af en toe uit plichtsbesef op bezoek. Kleinzoon Klein-Gottfried wil zijn opa wel vaker zien en gaat op een keer alleen naar het ziekenhuis. Ze smeden samen een plan. Opa’s grootste wens is om nog een keer naar het eiland te gaan waar hij samen met oma woonde. Maar hoe moet dat als je niet uit je bed mag, medicijnen nodig hebt, je zoon hieraan niet zal meewerken en je nauwelijks kunt lopen?
Gottfried denkt overal aan, krijgt hulp van een ‘neef’ en samen gaan opa en kleinzoon een bijzonder avontuur aan. Ze lopen weg.
Soms is liegen de enige manier om de waarheid te vertellen.
En uiteindelijk: wordt de waarheid geloofd?
Achterop staat een quote uit ‘Svenska Dagbladet’ waar ik het zondermeer mee eens ben en ineens besef je dat ‘De weglopers’ is vertaald. Zeer goed dus. Door Edward van de Vendel. Een poëtisch en humoristisch eerbetoon aan het leven en de vriendschap.
Ulf Stark, De weglopers, illustrator Kitty Crowther, vertaler Edward van de Vendel, Querido, 2019, 136 blz., 9789045123882
