door Voorafgaand aan de Boekenweek verscheen deze novelle, een prequel op Alleen met de goden. Ik moet bekennen dat ik deze roman al jaren ongelezen in de kast heb staan, andere ‘Boogers’ zijn wel gelezen, maar zo dat gaat bij mij blijven eigen boeken sneller liggen dan recensieboeken, zeker de dikkere.
Toen deze bij de boekhandel binnenkwam, vloog het boek vanzelf in het doosje ‘reserveringen’. Een novelle lees ik graag tussendoor – de focus verleggen van jeugd naar volwassen werk om vervolgens weer de volle aandacht te kunnen hebben voor een doordacht prentenboek.
Deze mooie realistische novelle Over Otis kan overigens heel goed door jongeren op de middelbare worden gelezen. De taal is niet té literair – dat is juist positief bedoeld – en de personages die de revue passeren kunnen zij zich iets bij voorstellen of mogelijk in herkennen. Mogelijk want niet iedere jongere groeit op in dezelfde niet eenvoudige tot ruwe en arme omstandigheden. En juist daarom al is het goed om iets te lezen over wat men te makkelijk noemt ‘de randen van de samenleving’.
Herman had als puber rondgehangen in snackbars, speelde graag flipperkast, en nadat hij Sylvester Stalllone had gezien in Rocky, was hij fan geworden van boksen. … Hij was doodsbang om vader te worden, en misschien hoopte hij een maatje te vinden die hem hielp om vader te zijn. … Het koppel zag eruit als een ongeluk. … Herman wist dat hij geen geld had om een duur rashondje te kopen.
De pup – Hij kwam uit een nest van bastaards. – die later ook Otis zal heten wordt door Herman opgehaald op een adres dat malafide lijkt te zijn. De eerste maanden is er een ritme tot er meer geld moet komen als baby Daan is geboren. Door iets waarbij je een vraag kan stellen wie er meer oplettend is dan het bij voorbaat schuldig worden geacht, komt de hond op andere thuisadressen terecht. Steeds spelen uiterlijk en zijn, het ras, een rol waardoor hij uiteindelijk buiten zijn schuld in een kennel wordt opgesloten.
Het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven verteld. Voornamelijk is de hond aan het woord, vertelt wat hij meemaakt, denkt, ruikt en aanvoelt. Het eerst kleine, later grote dier is de Otis die ik naar mijn idee ga tegenkomen in Alleen met de goden.
Na de laatste bladzijden ben je als vanzelf benieuwd naar de dan 11-jarige Aaron waar een mistroostige treurigheid omheen hangt en toch ook een hoopvolle gezien de reactie op en door Otis.
‘Ik noem je Otis,’ zei Aaron. ‘Als je een naam hebt, dan kan er van je worden gehouden.’
De anderen zijn de baasjes of de verzorgers van het goedmoedige dier die vanuit hun perspectief vertellen over hun bestaan en ervaringen in het leven waarin ondanks het vele tragische ook plaats is voor een glimlach.
Wat vooral zo goed naar voren komt: het zijn niet alleen de mensen die op hun uiterlijk, hun mogelijke karakter, worden beoordeeld. Leer ook een dier kennen. Sta open voor de ander, probeer je in te leven en te begrijpen. Niet ieder dier, niet iedereen, is hetzelfde. Wat heeft een levend wezen meegemaakt tot wat het nu is? Welke emoties door niet voorziene rauwe omstandigheden heeft een dier, een mens doorstaan? Bied hulp, luister voor je handelt. Vooroordelen!
Zoë had eens tegen mij gezegd: ‘Iedereen ziet in jou een monster, maar volgens mij hebben engelen vaak littekens gespaard van het vechten tegen alle duivels. Dat vergeet iedereen.
Deze novelle, een goede aanleiding om ‘de goden’ komende zomer op de stapel te leggen. Geef het ook middelbare scholieren, ga het gesprek aan. Misschien beginnen zij dan daarna aan de coming-of-age roman zo Alleen met de goden, boekhandelsprijs 2016, eveneens wordt getypeerd. Of komen er creatieve verwerkingen door de schilderijen van Caja Boogers? Werp eens een blik op het instagram-account of op kijk op cajaboogers.com. Het schilderij op het omslag van Over Otis is van zijn hand.
Alex Boogers, Over Otis, illustrator Caja Boogers, Hollands Diep, 2025, 80 blz., 9789048876075
