door Aaron is een creatieveling, hij is altijd aan het tekenen. Daarnaast geniet hij enorm van het vertellen van verhalen.
Maar het fijnste vindt Aaron het wanneer ze allemaal
op de schommel gaan luisteren naar een verhaal.
Een boek schrijven, denkt hij, dat is het helemaal.
Als hij vier jaar is gaat hij naar school. In zijn klaprozenjas. Hij heeft er zin in. Nu zal hij eindelijk leren lezen en de krabbels die woorden voor hem zijn, gaan begrijpen. Het is frustrerend dat dit na een jaar nog steeds niet lukt. Het tekenen van kleurige bloemen gaat hem nog steeds veel beter af.
Aan het begin van het volgend schooljaar besluit hij niets meer van zijn gevoelens te laten zien. Zijn bloemenjas blijft thuis, hij draagt nu effen kleding en alleen zijn zonnebloemsokken mogen blijven.
Helaas is één van de eerste opdrachten: een verhaal schrijven. Het lukt hem totaal niet. Wat nu?
Zijn creativiteit in tekenen en verhalen mondeling kunnen vertellen zijn zijn redding, maar ook een sterke kant van hem. Zo sterk, dat zijn juf ontroerd is en hem complimenteert met zijn talent. Hij heeft een kunstenaarshart, hij mag zichzelf zijn door te tekenen in plaats van te schrijven. Zo kan hij toch vertellen wat hij wil.
En wat gebeurt er als je iets loslaat? Juist, ook bij Aaron lijkt het lezen nu voorzichtig te gaan lukken. Doorzettingsvermogen en oefening laten hem op een acceptabel niveau lezen doordat hij de vrijheid heeft om zijn verhaal ook tekenend te vertellen. Een talent dat hem uniek maakt, omdat hij de anderen een prachtige getekende fantasievolle tuin kan geven.
Door de ondergrond met en zonder ruitjespatroon is te zien of Aaron aan het tekenen is of het een illustratie is van David Roberts. Hij illustreerde eerder de aanraders ‘Roza Rozeur, ingenieur’ en ‘Ada Dapper, wetenschapper’ waarvoor ook Andrea Beaty de tekst schreef. Dit keer is de tekst in een dyslexie-vriendelijk lettertype gedrukt en afzonderlijk van de illustraties neergezet. De tekst is niet heel eenvoudig voor een prentenboek en zal m.n. ook nu in verdiepingsgroepen tot zijn recht komen. Af en toe ervaar je dat de tekst is vertaald en het zoeken is naar woorden voor het rijmschema, bijv. daar vindt de juf hem niet na al te lang. In de illustraties is te zien dat Aaron zeker niet de enige is die ‘anders’ is op zijn school.
Achterin wordt een toelichting gegeven op wie dit verhaal is gebaseerd en waarom Aaron in dit informatieve prentenboek het moeilijk vindt om te leren lezen. Ook andere wat men vindt ‘leerproblemen’ worden aangestipt, punten die niets hoeven te zeggen over jou als persoon. Ieder kind is uniek en ieder kind verdient het om door de wel sterke punten die men machtig is, de minder krachtige kant van zichzelf aan te kunnen of te overwinnen. De emoties die kinderen kunnen ervaren van boosheid, frustratie, machteloosheid en gezien worden komen goed tot zijn recht.
Een verhaal over dromen, doorzetten en geloven in jezelf. Mooi is het om te zien dat tot in detail de illustraties kloppend zijn bij het verhaal: hoe Aaron zich voelt, zie je ook door de terugkerende roze bloem.
Andrea Beaty, Aaron Terhaar tekenaar, illustrator David Roberts, vertaler Edward van de Vendel, Nieuwezijds, 2022, 40 blz., 9789057125799
