door Daar op straat stonden twee skeletten en hun beenderen glansden bleek in het maanlicht.
De Danse Macabre is een van mijn favoriete muziekstukken, dus toen dit boek uitkwam, lonkte het vrij snel. Deels ook, omdat het goud op snee heeft en goudfolie op het omslag. Ook qua verdere kleurcompositie trekt het positief de aandacht. Eenmaal begonnen, met Danse Macabre op de achtergrond, zat ik er goed in door de lekker vlotte schrijfstijl en fijne opmaak.
Florian en Isabella mogen van hun pleegvader Damian absoluut niet naar de abdij, daar gebeuren mysterieuze dingen. Alles wat verboden is, is interessant dus beide kinderen gaan toch. Ze zien hoe een zwarte schaduw over de muzikanten trekt en de abdij die vervolgens instort. Ze slaan, met oppas Morgana Malfleur, op de vlucht voor het Onnoembare dat op diens beurt weer op zoek is naar Isabella. Wat wil het Onnoembare? En is hun oppas wel betrouwbaar?
Aangezien de attractie in de Efteling is gebaseerd op dit beroemde muziekstuk van Camille Saint-Saëns en dit boek geschreven is n.a.v. de vernieuwde attractie, had ik allereerst gehoopt dat dit muziekstuk in het algemeen meer naar voren zou komen. De originele compositie bevat rustige en angstaanjagende stukken en Saint-Saëns vertelt in ieder van zijn stukken een verhaal. De componist komt als ‘meneer Camille’ voor in het verhaal, maar nergens, ook niet in een nawoord, komt zijn achternaam of achtergrondinformatie over de compositie en/of attractie naar voren. In het verhaal wordt de Danse Macabre gelukkig wel uitgelegd als de Dodendans.
Een woest, nachtelijk feest waarbij de doden uit hun graven kruipen en zich uitleven met dans en muziek op de begraafplaats in het licht van de volle maan. Arm of rijk, iedereen dans met elkaar. De doden kennen geen verschil.
Het Onnoembare is en blijft een vaag iets. Ik ben er nog niet over uit of ik dat nu goed en/of passend vind of dat het jammer is dat het vaag blijft (Isabella schijnt het wel te snappen, maar ik niet). Het wordt uitgelegd als dat ‘het’ allerlei gedaantes kan aannemen, maar het kan die gedaantes nooit lang vasthouden. Het Onnoembare lijken illusies die Isabella kan zien en daarmee vooral ongrijpbaar zijn.
De schrijfstijl van Van Loon is vlot, dat is fijn voor de doelgroep. Helaas ben ik verhaaltechnisch een beetje teleurgesteld. Het plot vond ik minder sterk, gebeurtenissen lijken niet altijd goed met elkaar verbonden, er mist daardoor échte spanning en de taal van kinderen/personen past soms meer in de huidige tijd dan in het jaar 1876. De toverspreuk was ook niet heel origineel, maar ik denk dat kinderen hier niet mee zullen zitten dus dat vergeef ik de auteur.
Om eerlijk te zijn voegden sommige scènes voor mij weinig tot niets toe, bijv. de komst van de Grock, de Gouden Vogel. Een verwijzing naar de Vogelrock? Wat mij betreft was de kleine liefdeslijn voor mij ook niet van toegevoegde waarde en staat het verhaal goed genoeg zonder deze lijn. Isabella wordt verliefd op Lukas, de snelheid waarmee ze bepaalde dingen denkt over hem, vond ik niet helemaal geloofwaardig: Dat maakte hem zo bijzonder. Hij zeurde nooit door en accepteerde alles wat zij zei.
De illustraties zijn overigens wel mooi en/of macaber, al kwam niet alles overeen met het verhaal en leken sommige illustraties gekopieerd. Een aantal passen mooi bij de Eftelingstijl en de Danse Macabre, sommige illustraties zien er net iets te modern uit. Door de hoeveelheid illustraties, soms paginagroot, is het onder andere ook geschikt als voorleesboek.
Deels begrijp ik dat het muziekstuk minder onderdeel is van het verhaal, omdat dit verhaal bij de attractie is geschreven en niet bij het muziekstuk. Dat is misschien wel wat ik vooral voel bij dit verhaal en waarom het minder pakt: het verhaal is te veel geschreven bíj een attractie waardoor sommige stukken gezocht aanvoelen om het plot uit te breiden.
Misschien dat een volwassen spookverhaal het beter zou doen rondom dit stuk. Mocht Paul van Loon dit ooit schrijven (een goed idee lijkt me), dan gok ik zomaar dat ik het zal lezen.
Hoewel het verhaal me op een bepaalde manier in zijn greep had en ik een goede leesochtend had, voelt het teveel alsof Danse Macabre bij de attractie/in opdracht van is geschreven. Het is een (nieuw) griezelboek voor kinderen met niet teveel spanning dus in dat opzicht is het voor kinderen denk ik geslaagd. Voor sommige kinderen is dit mogelijk al spannend genoeg door de aanwezigheid van geesten, iets onnoembaars en skeletten.
Paul van Loon, Danse Macabre, illustraties Efteling, Leopold, 2024, 274 blz., 9789025888008
