door Tijd om terug te keren naar Landgoed Rosaville in 1946! Specifieker naar de ijskelder op dit landgoed, want Alix hoort van de geruchten dat haar vader daarin iets verborgen zou hebben. Hoewel ze er eerst niet blij mee is, duikt goede vriend Christiaan van vroeger ineens op. Nu haar moeder er al een paar jaar niet meer is en haar vader in een interneringskamp voor NSB’ers zit, staat ze er alleen voor. Met Christiaan breekt ze de ijskelder open en ze doen een schokkende vondst. De zoektocht naar antwoorden legt hun littekens aan de oorlog bloot en vraagt hen om de confrontatie met hun eigen verse oorlogservaringen aan te gaan.
De lezer heeft Rosaville in Het koetshuis en De theekoepel leren kennen als een warme en fijne plek. Door de vader van Alix, burgemeester Rokebrand, is dat dit keer anders. Als kunstenaar voelde hij zich niet voldoende gezien, had niet voldoende werk meer en sloot zich aan bij de NSB. In de ogen van Alix werd hij landverrader i.p.v. vader en Rosaville werd voor haar een onveilige plek waar NSB’ers en SS’ers veelvuldig over de vloer kwamen. Het is al snel duidelijk dat Alix hierdoor kampt met trauma’s.
Alix wordt net als de andere personages als een realistisch personage neergezet. Zelf voel ik niet in ieder boek wat een personage voelt, dit keer wel. Je voelt haar wanhoop m.b.t. verkoop van Rosaville en de belastingschuld, het gevoel niet te zitten wachten op toegewezen huurders, maar ook pijn, verdriet, woede en bovenal de altijd aanwezige angst. De angst voor een specifieke SS’er, maar ook burgers die haar als landverrader zien als ‘dochter van de NSB burgemeester’. Mogen gemaakte keuzes van je ouders bepalen hoe de toekomst van jou als kind is? Doe je er goed aan om je vader op te zoeken in het interneringskamp om antwoorden te krijgen over de spullen in de ijskelder? Quint geeft niet snel prijs waar de oorsprong van haar trauma’s ligt. Dat maakte het voor mij realistischer, want met nare en impactvolle gebeurtenissen loop je meestal niet te koop.
Hoewel Christiaan ook het nodige heeft meegemaakt in de oorlog is het mooi om te lezen dat hij en Alix elkaar helpen. Hij helpt Alix met haar gevoel en de ontdekking in de ijskelder. Zij helpt hem met zijn zoektocht naar zijn eigen vader. Mag en kan je nog hopen op leven als je na twee jaar nog niets hebt gehoord?
Kun je alleen een leven opbouwen na de oorlog? Moeilijk, maar de toegewezen huurders vanuit de gemeente brengen naast vaste inkomsten en materialistische hulp in het huis ook gezelligheid en liefde. Het helpt Alix om zich weer beter te voelen en een doel te krijgen in het leven.
Naast de goede inleving en vooral uitwerking van de karakters vind ik het ook in De ijskelder heel goed gedaan hoe historie wordt verwerkt én hoe goed dat samengaat met feelgood. Voor de lezer is natuurlijk snel duidelijk dat Christiaan en Alix niet alleen maar vrienden zijn. Daarnaast komen verschillende benoemde elementen en/of personages aan het begin later in het verhaal terug. Het maakt het verhaal af en draagt bij aan een extra fijn gevoel bij de lezer. Het laat ook zien hoe belangrijk het is om elkaar te helpen in deze tijden.
Net als de eerdere delen vind ik dit boek een aanrader. Tof en origineel dat je een landgoed door de jaren heen volgt in plaats van personages. Karin Quint overtreft zichzelf weer en lijkt ieder boek nog beter te worden, complimenten! De delen zijn los te lezen, maar ik raad aan om ze op volgorde te lezen. Niet omdat je er dan niets van begrijpt, maar vanwege het gevoel eerdere personages en hun geschiedenis te (her)kennen. 😉
Karin Quint, De ijskelder, Luitingh-Sijthoff, 2023, 413 blz., 9789021039886
