door De schaduw van Perseus is het tweede boek van Claire Heywood, maar het eerste dat ik van haar las. Het verhaal van Danaë, Perseus, Zeus, Akrisios en nog vele anderen. Ooit speelde ik in de derde klas het verhaal van Danaë na voor Grieks, dus ik vind het altijd grappig als ik het weer tegenkom, naast dat ik graag mythologie lees.
Ook in dit boek maken we kennis met de jonge, knappe Danaë, wiens vader een koning is, maar een koning zonder zonen. Wat moet hij toch doen om een erfgenaam te krijgen? Hij stuurt dienaren naar het orakel van Apollo, maar die komen terug met slecht nieuws. Haar vader, Akrisios, krijgt te horen dat hij wel degelijk een mannelijke erfgenaam krijgt. Maar! De voorspelling zegt ook dat deze kleinzoon hem zal vermoorden. De jonge Danaë wordt opgesloten in een kelder van het paleis, om te voorkomen dat ze ooit maar zal trouwen, of nog erger: kinderen zal krijgen. Zelfs haar dienares mag niet meer tegen haar praten en het enige dat ze krijgt is haar lier, waar ze muziek mee kan maken. Tot ze opeens écht gezelschap krijgt, in vorm van god of mens, en ze zwanger in een kist wordt verbannen… Ze spoelt aan op een visserseiland en wordt hier opgevangen, samen met haar zoon Perseus.
En zo begint een geschiedenis van Perseus en zijn vrouwen. Danaë, Medusa, Andromeda. Zijn moeder, zijn aanzien, zijn partner.
Perseus wordt altijd gezien als held, maar was hij dat? Was hij zo charmant, wilde Andromeda zo graag met hem trouwen? Of was hij een geknakte jongen met teveel ego, altijd op zoek om zich te bewijzen als échte man. Wat hoort een man te doen, wat is een man, dwingt hij met zijn echte mannenstreken autoriteit af, of is hij iemand zonder land en plek, die mensen pijn doet. Claire Heywood brengt dit op een heel mooie en goede manier naar voren in haar boek. Het bijzondere aan haar boeken, is dat ze de mythische, vaak een beetje ’toverachtige’ verhalen op een heel realistische manier brengt. Geen goden die poef iets kunnen regelen, geen gouden schoenen van Hermes, geen nimfen of Loch Ness-achtige zeemonsters. Deze realistische aanpak is echt iets nieuws in het land der mythische hervertellingen, waardoor het een verhaal wordt dat zomaar eens echt heeft kunnen gebeuren en dat vind ik echt leuk.
Naast dat het dus echt een goed verhaal is geworden, is de schrijfstijl van Heywood ook heel fijn. Het leest als een trein, is nergens te uitgebreid en met om en nabij 330 pagina’s weet ze een tijdspanne van zo’n 25 jaar te beslaan, zonder dat je het gevoel hebt jaren te missen, maar ook zonder dat ze teveel overslaat. Niet te vergeten; de vertaler, Saskia Peterson-Kotte, heeft hier ook echt goed werk geleverd met een mooie vertaling die het verhaal rechtdoet.
Deze hervertelling is ook zeer geschikt voor de lezer die nog niet veel mythologische boeken soldaat heeft gemaakt. Ze heeft alleen de belangrijkste personages opgenomen, zonder onnodige randfiguren. Ook introduceert ze iedereen juist, waardoor je niet meer vergeet wie wie is. Omdat het boek realistisch geschreven is, ontstaan ook geen vragen over de intriges van de goden, of wie welke krachten en eigenschappen heeft. Het is een goed boek en ook nog eens een goede basis om daarna verder de Griekse mythologie in te duiken, want: doe dat vooral!
Met De schaduw van Perseus bevestigt Orlando weer dat ze neus hebben voor mythologische hervertellingen en met De schaduw van Perseus slaan ze dan ook verre van de plank mis. Het is écht een goed boek, goed geschreven en een goed verhaal. Een goed boek om mee te nemen op vakantie, maar natuurlijk ook daarna. Aanrader!
Clare Heywood, De schaduw van Perseus, vertaald door Saskia Peterson-Kotte, uitgeverij Orlando, 2023, 336 blz., 9789083255255
