door In de plooi vallen
In hoeverre heb je vat op je eigen leven en wordt je leven gestuurd? Een vraag die bij me bovenkwam tijdens het lezen van De rest van ons leven. Terugkijkend op Beertens oeuvre komen dergelijke vragen vaker naar voren. In Eén mens is genoeg bijvoorbeeld, waar Juliette levenslang de gevolgen draagt van haar jeugd, waar ze in eerste instantie zelf niets aan kon doen. In de jongste ya-roman is de hoofdpersoon Fredo Santoro, die in 1920 met zijn vader op 5-jarige leeftijd vanuit Italië vertrekt. In Liverpool gaan ze een nieuw leven opbouwen, wat lukt: Fredo’s vader opent een kapperszaak in een Italiaanse buurt en oefent er succesvol zijn beroep uit. Fredo wordt voor Engelsen soms Freddy maar voor de autoriteiten blijft hij een Italiaan. Tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt hij daarom gezocht; potentieel gevaarlijk. De oorlog overleeft hij door zich koest te houden en zich te richten op het uitoefenen van het kappersvak. Sommige mensen maakt het niets uit wie of wat je bent, maar telt dat wat je doet.
Taal is belangrijk in de boeken van Els Beerten. Er staat geen woord te veel en de zinnen die geschreven staan, zeggen iets over (de gedachtegang van) de personages. Ook fijn is dat de auteur niet veel uitlegt, de lezer moet zelf over enige achtergrondkennis beschikken.
Heb je altijd een keuze, is het leven wel zo maakbaar zolang legeraanvoerders, politici en bazen min of meer voor jou je leef- en woonomstandigheden bepalen? De rest van ons leven is één van de vele mogelijke antwoorden daarop: ‘niemands leven valt vanzelf in de plooi.’
Een boek dat je voor herlezing oppakt om andere nuances te zien, om daarna nog enthousiaster als aanbeveling te doen.
Els Beerten, De rest van ons leven, Querido, 2022, 256 pagina’s, 9789045127361.
Eén gedachte over “Els Beerten – De rest van ons leven”