Een beklemmende roman, vervreemdend, eenzaam, rouw en rauw, uit de maatschappij, eng benauwend, verlaten, apart, schuld, zonderling, psychologisch spel, bijzondere relaties, verkeerde stilte – zomaar wat woorden die bovenkomen tijdens het lezen.

Een herkansing. Eerder had ik dit boek met voorop die indringende ogen van een zeemeeuw opzij gelegd. De eerste helft las nu beter, de tweede helft is uitgelezen door de goede schrijfstijl van Robben.
Ik had totaal niets met Dora en Mikael zou je meer pit toewensen. ‘Zomervacht’ dat ik afgelopen zomer las, ligt mij duidelijk meer. En toch zit ‘Birk’ in je hoofd, knap dus.

In enkele woorden, een zin, weet Robben veel te duiden, beeld te vangen. Bijv.:
‘Alleen van de keukenrol waren we veel meer gaan gebruiken.‘ Of: ‘Papa trok zich ongemerkt terug in zijn foto’s.’

Tijdens het lezen waan ik mij ergens op een verlaten eiland in Noord-Scandinavië, mogelijk teveel naar ‘Rondom de Noordzee’ gekeken, want in het verhaal is op afstand de Zuidpool. Wel drinken ze overal thee, ook in bijzondere omgeving:
‘We blazen over onze thee, op de nagel van mijn wijsvinger plakt een vliegenvleugeltje, het is zo licht dat ik het niet kan voelen.’

Een korte leeservaring, maar een boek dat hoe langer je het uit hebt of hoe vaker je het leest, steeds beter wordt.

Jaap Robben, Birk, De Geus, 2022, 256 blz., 9789044547658