Pieter Koolwijk over Gozert

Op een bewolkte zaterdagmiddag is de Amsterdamse Kinderboekwinkel versierd met kleurige ballonnen voor de boekpresentatie van Gozert, het zesde boek van Pieter Koolwijk. Tegen dit decor spreek ik de auteur over zijn nieuwste boek, fantasie en veel meer. 

In Gozert gaat het over de jongen Ties en zijn beste vriend Gozert. Samen beleven zij de grappigste en stoerste avonturen, maar de plannen worden steeds wilder. Als ook blijkt dat andere mensen Gozert niet kunnen zien, vinden zij dat Ties een probleem heeft. Ties’ ouders willen dat hij zijn imaginaire vriend onder controle krijgt en nemen een ingrijpende beslissing. Hoe moet het nu verder? De wereld wordt met Gozert kleurrijker en minder saai! 

Stempeltje 
Koolwijk vertelt dat hij voor de fantasierijke scènes weinig moeite hoefde te doen: ‘Het rolt er makkelijk uit. Ik had verschillende elementen in mijn hoofd die ik in het verhaal wilde verwerken. Waar ik wel op let, is dat ik niet te veel herhaal en uniek blijf. Het mag best over the top worden.’ 
De wereld van Ties bestaat echter niet alleen maar uit spannende avonturen. ‘Het boek is eerst best lollig, zoals tijdens de trollenjacht op de autosloperij,’ legt de auteur uit. ‘Daarna gaat het echter van kwaad tot erger: het gaat thuis en op school niet meer goed met Ties en hij moet naar de kinderpsychiater. Zijn moeder is erg gestrest en wil haar gezin beschermen. Het liefst heeft ze een “normaal kind” zonder problemen. Ties’ vader probeert hem juist bewust te maken van de wereld om hem heen en de reactie die hij oproept, zonder op medicijnen te hameren. Ik ben van mening dat je mensen niet moet volstoppen met medicijnen.’ 

Anders dan je misschien zou verwachten bij het zien van de vrolijke cover, schuilt er een diepere boodschap in het verhaal waar ook volwassenen iets van zouden kunnen opsteken. Koolwijk: ‘Voor mij gaat het boek in de eerste plaats over je fantasie gebruiken en daarin opgaan, maar ook over het wel of niet passen in de maatschappij. Mensen verwachten een bepaald gedrag van je, bijvoorbeeld dat je ’s nachts in bed ligt. Maar ik ben juist iemand die het beste werkt als het avond of nacht is, want dan is het lekker rustig!’ 
De auteur liep al langere tijd rond met het idee voor Gozert. ‘Ik vraag me altijd af wat waar is of niet. Stel dat patiënten in een inrichting de wonderlijkste verhalen over bijvoorbeeld ufo’s vertellen, maar wel de waarheid spreken? Niemand gelooft hen omdat ze een stempeltje hebben.’ Hoewel hij zich voor dit verhaal niet speciaal heeft verdiept in de jeugdpsychologie, komen er wel elementen daarvan in naar voren. ‘Op de dag dat ik besloten had dit boek te schrijven, sprak ik toevallig een onderzoeker die zich bezighield met wanen bij kinderen. Ik heb enkele dingen uit haar onderzoek gebruikt. Op een gegeven moment heb ik dat losgelaten want ik wilde verder met mijn eigen verhaal.’ 
Op de vraag of Koolwijk de personages gebaseerd heeft op bestaande mensen, reageert hij ontkennend: ‘Ik heb niet bewust mensen die ik ken als voorbeeld genomen, maar wel hun karaktereigenschappen. Iedereen heeft tenslotte een beetje Ties en Gozert in zich. Ties’ moeder is beschermend, een ander meisje afwerend. O ja, misschien heb ik stiekem wel de onaardige man op iemand gebaseerd… haha!’  

Samenwerking 
Niet alleen het verhaal is kleurrijk, maar de illustraties die Linde Faas erbij maakte zijn dat ook. De auteur en de illustrator werkten al vaker samen. ‘Tijdens mijn debuut is Linde door de uitgever aan mij gekoppeld, en sindsdien zijn we goede vrienden geworden,’ vertelt de schrijver. ‘Zij gaat aan de slag met de ideeën die ik haar voorleg. Ik wil het Linde zo moeilijk mogelijk maken en uitdaging geven. Andersom geeft zij ook aan wanneer ze geen tekening kan verzinnen bij een tekst. Leuk weetje: in Gozert heeft ze alleen illustraties gemaakt die direct met hem te maken hebben.’ 
Koolwijk is ook Schoolschrijver op een basisschool in Hoogezand. In dit programma is een kinderboekenauteur een aantal maanden verbonden aan een school met taalarme leerlingen. ‘Elke week geef ik er creatief schrijven, een andere vorm van taalles. Verhalen verzinnen, over boeken praten en spelenderwijs laten zien dat taal overal aanwezig is en leuk kan zijn. Een leerling die boeken maar stom vond, heb ik een game laten verzinnen. Dat is tenslotte ook een verhaal. Een andere jongen verzon iets over een spook met bier, maar dat mocht niet van zijn meester. Weg was de creativiteit! Dat is zo vervelend, want kinderen moeten juist gestimuleerd worden in hun fantasie. De wereld wordt er kleurrijker door.’