door Als je een Van Essen gaat beginnen is een mate van relativerende rust in het hoofd prettig om een tripje met bijzonderheden aan te gaan. Dat betekende dit keer geland zijn op het tweede thuisadres en de muizenissen van het afgelopen jaar zo goed als zijn vertrokken. Geïnstalleerd op de strandplek met zicht op zee – alvast iets met ruimte – laat je je voor een dag onderdompelen in een verhaal.
Het vervoer speelt ook nu een rol. Tram 81 rijdt door de stad met daarin Jonathans moeder. Hij wist niet bij welke halte ze was ingestapt. Ze was dan ook al vier jaar dood. Intussen is er een persoon op zoek naar woonruimte, komt een apart raamwerk met notities in het zicht en een ander sleept zich naar een BIJkantoor. Het zo goed als thuiswerken, erboven wonen, zit die laatste ook gewichtig in de weg en zal voortaan op de fiets naar het bureau gaan. Een blokje om. Degene die inmiddels die kamer huurt, komt te werken in het kopieerhok van het kantoor sociale dienst. Hij ziet als in een zinsbegoocheling de jongen die hij zonet nog zag bungelen aan een hoogte. Waar gaat dit heen?
Dat weten de inmiddels de op afstand achterelkaar fietsende heren ook niet. Of je Van Kooten & De Bie als inspecteur & co door het landschap ziet pedaleren. Op weg naar het oneindige. De blokjes om worden wijken en dorpen compleet met thermosfles, fietstassen, streepjespyjama’s en gedeelde tandpasta. De vermaledijde regenpakken fleurig als vlaggen gedragen in de plots herfstachtige zomerdagen ontbreken niet.
De absurde film betreffende zoon en moeder draait intussen ook door met daarin mogelijk herkenbare trekjes van ooit die in verwarring puzzelstukjes kunnen linken. Of niet. Of wel.
Wat is waar, wat is illusie? Denken, verzinnen, waar hoor je thuis, gezien worden, verwerken, alleen, herkenning, erbij horen, gecreëerde werkplaats. Ze zijn veel buiten terwijl binnen ook een rol speelt. De thuiswerksituatie ontvluchten voor contacten of avontuur?
‘Het laten onderdompelen voor een dag’ is ook nu de goede keuze. Aanvankelijk heb je nauwelijks een idee waar Miniapolis heen gaat zoals het losse zand sijpelt tussen je tenen dat je allengs aangestampt tot een landingsbaan voor zeewier-vliegen. Je zit er in en je afvragend naar de connectie vlieg je door de bladzijden waarbij je ondertussen boektitels en notities tegenkomt die sturing kunnen geven aan op te pakken levens.
Het is een ronddraaien in gedachten en automatismen, een wakker schudden en verwerken, de realiteit weer onderscheiden en mogelijkheden overzien. Relativerend ook.
Het is maar goed dat déze Van Essen geen recensieboek is, kun je onnadenkend bedenkend doorheen een zalig surrealistisch landschapverhaal fietsen met tandemduo alias stripfiguren Wildervanck & Scherpenzeel. En een Charlie als leidinggevende? Een schrijnende maatschappelijke kwestie sijpelt druppelsgewijs verborgen door.
Een filmisch fantastisch verhaal met de lach en ontroering waardoor je vanzelf iets roods over de wegen ziet zoeven op groot doek wegzwevend in de lucht als eerder een filmduo in een Amerikaanse slee. Het kan!
Een dubbele beker op een thermosfles dook letterlijk op. Een stad in de VS spel je als Miniapolis, (Minneapolis).
Leesplezier, wordt toegevoegd aan de rij Van Essen.
Rob van Essen, Miniapolis, Atlas Contact, 2021, 224 blz., 9789025472030
