Lara Taveirne – Pluto

Tijdens het lezen van Pluto dacht ik af en toe even een verwijzing naar een passage op te schrijven, maar ik wilde het verhaal niet onderbreken. Lara Taveirne trok me erin. Zo’n boek waardoor je wilt dat het avondeten zo snel mogelijk opgegeten is, want dan kun je tenminste door.
Terwijl het an sich niet eens een ontzettend gezellig verhaal is met een meisje dat vaderloos opgroeit in een gezin waar de moeder zich niet zo heel erg bekommert om haar vier dochters (van drie verschillende vaders). Nou ja, op haar bijzondere manier wel, en dat bedenk je ook tegelijk met dochter Antonia als zij weer kinderen heeft. Over de schouder van diens dochter Loekie, derde generatie dus, lees je over hun kindertijden en familieomstandigheden. De hele warme zussenband tussen Antonia en Jane, Frederike en Eliza. Ze doen alles voor elkaar, vangen elkaar op, doen zwemwedstrijdjes, lezen elkaars dagboeken. Bekend met een goede zussenband maakte dat ik dingen herkende en met plezier las. Sommige zaken veranderen doorheen de decennia nooit. Iemand die het als moeder leest, heeft vast weer een ander gevoel bij stukken uit dit verhaal.

Daarom: lees Pluto, ga mee voorbij het eind van de weg naar een vakantiehuisje, naar de kust of naar je oma. Bedenk wat er in jouw familieschriftje zou staan als je dat vindt in een vergeten ladekastje. Sommige zaken vallen pas na een generatie op hun plek.
Dit was voor mij de eerste gelezen titel van Taveirne; gelukkig kan ik verder met drie andere boeken van haar. En Pluto gaat op de favorietenplank.

Lara Taveirne, Pluto, Prometheus, 2021, 312 blz., 9789044646634.