door Toen ik de foto met ‘Luister’ nam met de inkomende donkere wolk op de achtergrond was ik nog maar net aan het verhaal begonnen. Toch had ik het gevoel dat het paste: direct vanaf de eerste bladzijde ben je doordrongen van de urgentie om door te lezen. Er hangt een wat donkere sfeer, versterkt door de beschreven bomaanslagen in Parijs in de jaren 1980.
De verteller van Luister, Marie, begint in 2015 aan haar relaas, na een nieuwe reeks aanslagen aldaar. Ze vindt het nodig om het verhaal aan ene Flo te beginnen met dat van een derde persoon: Philippe. Hij blijkt degene die eind jaren 1980 Marie in dienst neemt als au pair. Waarom zij redelijk halsoverkop naar Parijs is vertrokken terwijl ze fotografe in opleiding was komt in het deel daarna aan het licht. Hoewel dat begin al gelijk vlot las, was het achteraf gezien misschien een lange aanloop naar de rest, ook omdat een deel herhaald wordt.
Alles hangt met elkaar samen en de ene gebeurtenis kan herinneringen aan iets soortgelijks van decennia eerder oproepen. Kijken, zien, waarnemen, registreren, luisteren.
Je kunt Luister goed als leesclubboek pakken om te analyseren. Ik heb het graag gelezen, ook al heb ik bewust gewacht tot de grootste hype over was (ik heb dan het gevoel dat ik minder zelfstandig me een mening kan vormen van een boek).
Sacha Bronwasser, Luister, Ambo Anthos, 2023, 256 blz., 9789026352065.
