door
Bij het opruimen van een boekenkast kwam een stapel boekenweekgeschenken tevoorschijn van de jaren 2000 t/m 2018, exclusief het geschenk van 2001. Een nieuwe uitdaging ontstond om deze stapel geschenken allemaal te lezen.
Je zou kunnen zeggen dat dat een eitje was gezien deze geschenken allemaal ongeveer 96 blz. zijn. Dat viel hier en daar toch tegen, zelfs dat kan zwoegen zijn. Hieronder lees je wat we van de geschenken vonden, welke nog aan te raden zijn welke absoluut niet. Sommige beschrijvingen zijn voor ons het vermaak an sich geweest, maak je klaar… Na alle beschrijvingen van de boekjes vind je onze eindconclusie!
Hier alvast een speciale vermelding voor Monaldi & Sorti’s versluiering uit 2011, wat we allebei echt het meest verschrikkelijk vonden. Als je kiest om maar één beschrijving te lezen, of één boek uit de lijst nooit zal willen lezen, laat het dan deze zijn.
David Baldacci – Nachtwerk – 2000
Irene: In tegenstelling tot een aantal andere geschenken heb ik deze met best wat plezier gelezen. Er was in ieder geval spanning aanwezig, pluspunt. De dader had ik halverwege wel geraden, maar deed niet af aan het leesplezier. Fijne schrijfstijl van Baldacci, wie weet pak ik eens een ander verhaal van hem op.
Feline: Leuk, vermakelijk boekje. Niet spannend, maar wel goed geschreven. 3 sterren.
Nicci French – Verlies – 2002
Feline: Dit is echt een top boekenweekgeschenk. Goed, af verhaal, waarin je wil doorlezen omdat de puzzel incompleet is en je niet snapt welk stukje waar moet en waar je de laatste stukjes moet vinden omdat ze niet in de doos zitten. 4 sterren.
Irene: Ik begrijp je 4 sterren niet, want hoewel ik spanning ‘zag’ in dit verhaal voelde ik voornamelijk iets van… irritatie en geen spanning. Prima schrijfstijl en op zich geen slecht verhaal. Ik houd het verder bij interessante personages en een plottwist die ik toch zag aankomen.
Tomas Ross – De klokkenluider – 2003
Irene: Ja eh. Op zich een interessante invalshoek vanuit de Nederlandse politiek en de schrijfstijl is niet per se slecht.
Het was alleen te groot voor te weinig bladzijden. Ik ben ook niet tegen een moord in de eerste hoofdstukken van het verhaal, maar het ‘oplossen’ ervan in 90 blz. moet dan dus snel en dat voelde allemaal vrij halsoverkop van ‘laten we dat ff doen de dagen na een begrafenis’. Dat het gaat om een complot is snel bekend, maar dan duurt het nog erg lang voor iedereen een keer in beeld is. Het einde heb ik gelezen, maar eerlijk gezegd kan ik niet meer navertellen hoe de vork in de steel zit. Het maakte mij al niet meer uit. Met de ‘zenuwslopende speurtocht’ op de achterkant ben ik het niet eens.
Feline: Ik vond dit een heel interessante insteek voor een boekenweekgeschenk, en ook heel leuk dat het echt een Nederlandse insteek heeft (niet vertaald) voor het Nederlandse spannende boekenweekgeschenk. Toch gaat het op punten zó vlot, omdat het in weinig pagina’s moet passen, dat het complot zich wel uitvouwt, maar veel te snel, waarbij belangrijke aspecten overgeslagen worden en/of niet voldoende verteld. Voor het originele verhaal en prima schrijfstijl 2.5 ster.
Henning Mankell – Het graf – 2004
Feline: Volgensmij is het bij een spannend boekenweekgeschenk de bedoeling om een beetje spanning te geven. Dat is bij dit boek echt mislukt. De serie Wallander vond ik altijd leuk om te kijken, maar het boekje is duidelijk ook bedoeld om om te schrijven naar een script. Ik weet precies wanneer Wallander koffie drinkt of een bifiworstje eet. Tot zover de spanning. 2.5 ster.
Irene: Na jouw beschrijvingen (meermaals) dat het vooral vermakelijk was en dat Wallander graag koffie dronk, ben ik gestart met dat idee. Het was inderdaad vermakelijk. Makkelijke schrijfstijl, leest lekker weg deze niet-spannende detective. Om het zelf spannend te maken, heb ik geturfd hoe vaak hij dan koffie zou drinken: 13 keer. Valt mee, maar als het je eenmaal opvalt, gaat het niet meer weg. In dat kader viel het mij op dat twee collega’s van Wallander allebei na precies 19 minuten aan kwamen rijden. Het spannendste was bijna wanneer hij nou dat ene worstje zou eten. Zoals het moet in een goed spannend verhaal: ergens richting het einde (pas).
René Appel – Als broer en zus – 2005
Feline: Dit boekenweekgeschenk viel mij eerlijk gezegd tegen. Door de achterflap en het voorwoord is direct het hele plot duidelijk en valt de rest van het boekenweekgeschenk tegen. Voor mij te uitgebreid op punten waar het echt niet hoefde en plekken waar spanning opgebouwd kon worden werden in z’n geheel overgeslagen, in plaats van dat het ‘vaag’ werd verteld.
2 sterren.
Irene: Achterflappen lezen doe ik lang niet altijd meer, na jouw tip zeker niet. Wel heb ik me ‘lang’ (lang is relatief in een kort verhaal) afgevraagd of het verhaal verder zou gaan dan ‘wie is de moordenaar?’. De moordenaar was overigens voor mij snel duidelijk. Ik deel je mening over dat de spanningsopbouw anders/beter kon, het was nu meer een romantisch kort verhaal met een beetje spanning waarin vooral de relaties tussen de personages niet lekker lopen.
Ian Rankin – Schuld & Boete – 2006
Feline: Zo’n boekenweekgeschenkje is doorgaans al maar 96 bladzijden. En Ian Rankin besloot ook nog eens dat die 96 bladzijden in 6 verschillende verhalen opgedeeld moesten worden. Bij verhaal 4 snapte ik er echt niets meer van, dus besloot ik eens goed te gaan kijken. Zo kwam ik erachter dat de 6 titels niet hoofdstuktitels waren, maar titels van verschillende verhalen. Die ook nog eens plot- en spanningsloos waren. 1.5 ster.
Irene: Als iedere detective (boek of aflevering op tv) zo uit de verf zou komen, dan was er bijna niks aan. Gelukkig was er nog wel iets aan, vooral omdat het om zeer laagdrempelige ‘raadsels/vragen’ gaat met een ‘lange’ aanloop. Voor een spannend boekenweekgeschenk was er erg weinig spanning. Voor mij niet voldoende interesse om een keer iets anders van Ian Rankin op te zoeken, er is nog genoeg ander moois. Toch twee (en misschien een halve) sterren voor de moeite.
Saskia Noort – Afgunst – 2007
Feline: Het begint als een best goed verhaal, en zelfs de opbouw is wel goed. Het is alleen zo’n typisch verhaal, waarbij het aan de ene kant wel spannend is uitgewerkt, maar ook niks je echt verbaast. Daarnaast is van 96 pagina’s zo’n 94 pagina’s opbouw, en is het opeens in 2 bladzijdes klaar. 2 sterren.
Irene: Fijne schrijfstijl, lekker korte hoofdstukken. Hoewel ik een groot deel alweer vergeten ben, was het een prima geschenk!
Karin Slaughter – Onbegrepen – 2008
Irene: Martin voelt zich onbegrepen, zijn moeder geloof ik ook en ik al helemaal. Geschenk voor de spannende boekenweek, maar als het de saaie boekenweek was, had ik het ook geloofd. Martin wordt neergezet als een loser, aan de lezer zelf om daar verder iets van te vinden. Bijzondere personages. Vage en saaie stukken, voor de helft al bedenken wie de dader is (bleek goed te zijn) en een wat absurd einde? Onbegrijpelijk.
Feline: Je kunt pas onbegrepen zijn als je daadwerkelijk iets vertelt aan iemand dat verkeerd begrepen kan worden, zoals gedachten, gevoelens of überhaupt een verklaring. Ik heb hard m’n best moeten doen door te lezen, maar vond het zijlijntje van rechercheur Anther het interessants, of hoe Anther praatte over de beschimmelde borden van een van de vermoorde dames. Saai. 1 ster.
Ester Verhoef – Erken mij – 2009
Feline: Eén van de betere boekenweekgeschenken, waar er door middel van flashbacks een redelijk sterk verhaal met tijdlijn ontrafeld wordt. Lekker in gelezen, 4 sterren.
Irene: Als ik niet direct iets schrijf over het geschenk, is de kans nogal groot dat ik (meer dan) de helft vergeet. In dit geval heb ik onthouden dat de schrijfstijl fijn was, er spanning was en dat ik zin had om door te lezen. Eens dat dit door middel van flashbacks een van de betere geschenken is.
Charles den Tex – Onmacht – 2010
Feline: Het was niet slecht, maar ook zeker niet goed. Het was een veel interessanter perspectief geweest om dit vanuit de psyche van de zoon te schrijven, want volgensmij zit daar wel een flink steekje los, op een enge manier. Beetje saai, opzich goed geschreven, 2.5 ster.
Irene: Er was spanning, maar wel saai. De verhaallijn van de zoon was het meest interessant met het hoogtepunt op het einde, maar ja… toen was het boek (eindelijk) uit.
Monaldi & Sorti – Versluiering – 2011
Feline: Ik vond dit een vreselijk boekenweekgeschenk. Het begint saai, stijf en stom. Ik kon er gewoon geen touw aan vastknopen. Ik heb écht m’n best gedaan, maar met doorzetten en doorbladeren werd het absoluut niet beter. Ik kan zeggen dat ik denk ik de helft van het boekje niet gelezen heb, als ik het 0 sterren zou kunnen geven, zou ik dat doen.
Irene: Ik hou het kort: tergend saai en exact 96 blz. te lang. (O het boekje is 96 blz…)
Veel te veel opsomming, te veel personages (als er zelfs al een overzicht nodig is..), te weinig plot, te veel irrelevante stukken. Leek wel een geschiedenisboek soms, hoewel setting/land/tijd interessant zijn. Ik begreep dat andere, dus uitgebreidere verhalen, van Monaldi & Sorti beter zijn. Dit was geen goede reclame om die boeken ooit eens te lezen.
Simone van der Vlugt – De ooggetuige – 2012
Irene: De ooggetuige is meer een mini roman met wat spanning i.p.v. een spannend verhaal, wel prettig geschreven. De slechtziendheid van Manon is goed beschreven, hier en daar lag de nadruk daar meer op dan het opbouwen van spanning. Het jeugdgeheim van de zus van Manon voelde ook als ‘o oke was dit het’. Wel lekker gelezen.
Feline: Echt totaal niet spannend, het had meer weg van ‘oma vertelt een verhaal van vroeger’ in plaats van een thriller. Het geheim was geen geheim. Wel prima geschreven, 2.5 ster.
Loes den Hollander – Nooit alleen – 2013
Irene: Hm.. niet per se een literaire thriller. Daarin zou de ontwikkeling van hoofdpersonages centraal moeten staan, maar mwah. Positief was de prima schrijfstijl en de paar perspectiefwisselingen, verder was het mij te rustig en soms te simpel. Niet per se interessante karakters, beschrijvingen die niet altijd van toegevoegde waarde waren, te weinig échte (onderhuidse) spanning en het idee/gevoel dat een dissociatieve stoornis een ‘moordwapen’ is. O ja en te voorspelbaar.
Feline: Ik begon met lage verwachtingen aan Nooit alleen. Het was prima en vloeiend geschreven, het plot was alleen ontzettend doorzichtig en niet spannend. 3 sterren.
Tess Gerritsen – Incendio – 2014
Feline: Ja, dit is een spannend boekenweekgeschenk dat ik echt uitlas omdat ik het wílde uitlezen, omdat het spannend was. Ik vond de afloop wel erg plotseling, maar door de laatste bladzijde zit je toch weer op een ander spoor, dat geen eindhalte meer kent. Goed uitgewerkt, voelde niet als een haastig verhaal dat in 96 bladzijden af moest. 4 sterren.
Irene: Het een na laatste boekenweekgeschenk voor mij in deze uitdaging en het eerste verhaal dat ik echt goed vond. Spanning, fijne schrijfstijl, geen grote voorspelbaarheid én ik wilde doorlezen. Geen een keer had ik het gevoel dat ik nog door ‘moest’ lezen. Ik ben het eens dat het einde wat plotseling voelde, maar dat er op de laatste bladzijde toch weer wat dubieuze dingen staan. Goed geschenk.
Marion Pauw – Grijs gebied – 2015
Irene: Prima schrijfstijl, leest vlot, interessant/origineler dat het voornamelijk vanuit slachtoffer, dader en getuige is geschreven i.p.v. veelal politie. Toch blijft echte (onderhuidse) spanning wel uit en het einde ging wat snel. Ah ja en Albert… beetje geval apart. Onsympathiek en gelukkig voor hem wordt hij toch nog de held van het verhaal. Het laat me met een onbestemd gevoel achter.
Feline: Het was wel een origineel verhaal, wat vooral een ethische kwestie probeert na te bootsen voor mijn gevoel. Het terugkerende thema: Wanneer ben je een held? Het voelde wel allemaal heel simpel ‘opgelost’. Prima geschreven en leest vlot, niet spannend.
Simon de Waal – Vector – 2016
Feline: Dit is echt een ontzettend goed spannend boekenweekgeschenk over virusproeven ten tijde van de Sovjet-Unie, het sluiten van het virologisch instituut en de gevolgen daarvan in het nu. Ik voelde zeker wel de drang om door te lezen. Zelf had ik het mysterie al wel snel door, maar dat deed niet af aan de goede opbouw van het verhaal. 4 sterren.
Irene: Een geschenk met een beter plot dan andere geschenken en prima schrijfstijl, fijn! Interessante verhaallijn in Syberië met een instituut dat werkt met zeer gevaarlijke virussen.
Deon Meyer – De vrouw in de blauwe mantel – 2017
Feline: Ik vind dit weer écht een leuk boekenweekgeschenkje! Goede opbouw, gewoon een leuke interessante, zelfs historische verhaallijn. Goed geschreven, en ik was ook heel benieuwd hoe het plot zich zou ontvouwen. 3.75 ster.
Irene: Een prima geschreven geschenk dat ook nog eens een origineel verhaal bevat. Niet superbenieuwd naar het einde qua plot, maar wel lekker gelezen.
Boris O. Dittrich – Barst – 2018
Feline: In Barst volgen we een meisje in een talentenjacht. Zal ze winnen? Maar met roem komt ook ‘gevaar’ voor mensen die willen profiteren… Prima opgesteld verhaal, waar ik wel van kon genieten. Dit verhaal heb je redelijk snel door, maar dat is logisch bij zo’n kort verhaal en is verder goed uitgewerkt. 3 sterren.
Irene: Prima schrijfstijl, maar een vet doorzichtig plot dat in minder dan 10 blz. afgedaan kon worden, maar goed dan is het helemaal een geschenk van niks. Niet heel goed, maar ook niet heel erg slecht.
Eindconclusies/-gedachten:
Feline: Wat mij opvalt tijdens het beschrijven van deze boekjes, is dat ik over het algemeen de nieuwere boekenweekgeschenken beter vind dan de oudere. Tijdens het lezen had ik geen idee van welk jaar een geschenk was, dus bevooroordeeld was ik niet. Ik kan er echter niet geheel de vinger op leggen, was vroeger ‘minder spanning’ gewoon bijzonder, of werd er vroeger ‘maar even’ een geschenkje geschreven en wordt er heden ten dage meer waarde gehecht aan een kwalitatief goed boekenweekgeschenk? Daarentegen vond ik ook een ouder geschenk, het geschenk van 2002, heel goed, en dat geschenkje was geschreven door Nicci French. Dat maakt dat ik het verschil in sterren toch vooral wijd aan de kwaliteit, en niet aan een gewenning van andere/betere stijl door de jaren heen.
Het was leuk om zo kennis te maken met verschillende schrijvers, en ook handig om te weten welke schrijvers mij minder liggen, haha (alhoewel ik na een jaar van 3/4 van de boekjes oprecht niet meer waar ze nou ook alweer over gingen…) Al met al vond ik het een leuk project om zo samen aan te gaan, en na een jaar verdwijnt er dan toch weer een stapeltje papierwerk uit de boekenkast 😉
Irene: Een geschenk was voor mij al voldoende/goed als de schrijfstijl prima was, want sommige geschenken waren alleen al door de schrijfstijl ploeteren. Los van het missen van plot en/of spanning. Als ik terugkijk op alle verhalen vind ik de geschenken van de Nederlandse auteurs er wel uitspringen.
De meeste lol vond ik niet in het lezen van de boeken, maar het delen van onze (ongezouten) meningen over de verhalen of aspecten daarin en de stukjes die we erover schreven. Monaldi & Sorti was qua boek van ons beide geen favoriet, maar het stukje wel. Het is ook fijn om informatie te hebben over wanneer Wallander koffie drinkt en 1 worstje eet.
Wat wordt ons volgende project, Feline? Mocht ik een volgende keer nog eens zo’n project doen dan is de tip aan mezelf om het niet in de laatste 3 maanden te lezen, maar meer te verspreiden voor meer plezier. Op een gegeven moment was de interesse in weer zo’n verhaal bij voorbaat al weg.
Feline: Ons volgende project? Laten we dat volgend jaar januari maar beslissen….
