door Eerder zag ik lezers enthousiast reageren op Delportes eerste boek Ik kan je redden. Het bleek het startschot van een nieuwe thrillerreeks van Nederlandstalige bodem over de Cel Vermiste Personen in België. Amper een jaar erna ligt het tweede deel al in de winkels. Na een vlugge blik op de eerste pagina’s wilde ik snel door met de rest; iets met zo gezegd en zo gedaan.
Sofie Delporte is namelijk goed in het kort oproepen van een sfeer en een situatiebeschrijving, zonder al te veel woorden te gebruiken. Iets waar andere (en zeker auteurs met héle dikke thrillers) zich wel eens aan vergalopperen.
Het verhaal begint namelijk in het Kluisbos op de Vlaams-Waalse grens. Een man en jong kind zijn vermoedelijk daar vermist en rechercheur Olivia Leroy arriveert daar op een donkere regenachtige dag. Je ziet de zoektocht over moeilijk terrein voor je ogen gebeuren, terwijl de aandacht dus uitgaat naar de daadwerkelijke gebeurtenis. Misschien heeft de auteur iets van haar hoofdpersonage gevormd naar haar rechttoe-rechtaan-manier van vertellen, want Olivia is daadkrachtig en laat zich niet snel uit het lood slaan. Er spelen enkele dingen in haar leven door die in het eerste seriedeel zijn ingezet, doch die gebeurtenissen worden zodanig getypeerd dat het mij absoluut niet stoorde dat ik met boek 2 ben begonnen.
Dan ben ik ook nog te spreken over het verhaalverloop zelf! Je leest mee met Olivia’s speurtocht naar het hoe en waarom van het gebeurde en naar de personen. Soms wordt er iets opgehelderd waarna er weer een twist komt; zo blijft het spannend tot het laatst toe.
Leg deze reeks dus zeker op je vakantiestapel of onthoud het voor wanneer je een goed doorleesverhaal nodig hebt!
Pak ik ondertussen deel 1 alsnog en kijk alvast uit naar een volgend deel. 😉
Sofie Delporte, Zwijgen is bitter, Borgerhoff & Lamberigts, 2024, 296 blz., 9789464983029.
