door Oskar, Bossie en Geesje. Twee broers en een vriendin die op warme zomerdagen een “clubhuis” oprichten op het terrein van Oud IJzer CV. Een clubhuis zonder muren en dak, maar wat geeft dat, ze vermaken zich er goed. Voornamelijk door te kijken naar dezelfde terugkerende voorbijgangers, die de lezer voor zich ziet zonder ze daadwerkelijk te zien. (Wat heerlijk om te lezen: kinderen die zichzelf vermaken.)
Voor mij waren de broers echt broers zonder dat daar de nadruk op ligt; kibbelpartijtjes, een enkele blik of vanzelfsprekend gebaar.
Ik las het verhaal bewust al niet vlug, maar ik had best nog langer in de warme Stoofstraat kunnen vertoeven. Of onder die rododendrons.
“Klokken vertellen nooit alleen hoe laat het is. Klokken zingen. In de zomer kun je eraan horen of de lucht schoon is. Op een ochtend in de winter zou je kunnen inschatten hoe dik het heeft gesneeuwd, als het heeft gesneeuwd.”
Bart Moeyaert, De melkweg, Querido, 2011, 150 blz., 9789045111926.
