door Een ontroerend verhaal. In de vlotte stijl geschreven die we van Verroen gewend zijn. Korte hoofdstukjes met in ieder deel een zin, een woord dat doet nadenken, je doet rillen, een lach, een ‘zal toch niet’-gedachte of fijn dat het in deze tijd anders kan zijn. Kan. Want als je niet als de massa bent, ben je ‘anders’. Ook nu nog. Victor weet al op jonge leeftijd dat hij op jongens valt. Het is 1947.
Een prachtig omslag. Tegelijkertijd straalt het een eenzaamheid uit. Binnenin ook de mooie zwart-wit illustraties van Charlotte Dematons.
Het hele verhaal wil ik niet vertellen, deze laatste maanden op de lagere school in klas 7. 14-jarigen. Soms 13, soms 15. Het was net na de oorlog, een extra leerjaar voordat deze kinderen naar de middelbare school kunnen gaan.
Een alinea:
‘Mijn moeder riep en hij ging de kamer uit.
Ik deed niets meer.
Mijn opluchting was weg.
Ik was iemand met een geheim.
Als ik het zou vertellen, zou ik een schande zijn.’
De titel Niemand ziet het en zo erg is het misschien niet komt daarna ook ter sprake.
Wanneer gaan we iedereen gewoon als mens zien? Het verhaal leest als scherpe herinneringen van toen geschreven met gevoel van nu. Voor een breder publiek dan kinderen, dus graag aanraden zonder bovengrens.
Dolf Verroen, Niemand ziet het, illustrator Charlotte Dematons, Leopold, 2019, 96 blz., 9789025878238
