door Dat water niet alleen maar leuk is om in te zwemmen maar ook een verwoestende kracht bezit, hebben we deze week goed kunnen zien in Limburg, België en Duitsland. In De lichtwachters van Emma Stonex staat de duistere kant van water centraal. Een journalist wil in 1992 de geheimzinnige verdwijning van drie vuurtorenwachters onderzoeken, die na twintig jaar nog steeds niet opgehelderd is. Hoe verklaar je ook een van binnen afgesloten deur, gedekte tafel en geen spoor van een gevecht? De echtgenotes en andere betrokkenen bij de vuurtorenorganisatie krijgen zwijggeld betaald.
Het boek is gebaseerd op een nieuwsbericht uit 1900 dat drie lichtwachters in Schotland verdwenen waren. Ze werden nooit gevonden, net als in dit verhaal. Verder heeft Stonex er een eigen draai aan gegeven: haar mysterie speelt zich af in 1972 en ’92, er komt allerlei ander intrige en levensinvulling van de achtergebleven vrouwen voorbij. Wat ik daaraan erg geslaagd vind, is dat je alles leest vanuit de vrouwen en verdwenen mannen zelf. De kranten stonden toentertijd wel bol van de theorieën, maar de wachtersvrouwen weten ook niet wat er gebeurd is. En juist dit vertelperspectief zorgt ervoor dat je als lezer steeds verrast wordt: de personages leggen niet zomaar hun kaarten op tafel.
Deze mix van vertellers, het vuurtorenwezen waar een mysterieuze zweem aan hangt en prettige schrijfstijl maakt van dit verhaal een heel fijn leesboek voor zomaar een leesuurtje of hele dag. Want dat moet ik het boek nageven: de eerste 50 pagina’s las ik steeds stukje bij beetje verspreid over een paar weken, en toch voelde ik de drang om door te lezen. Dan heb je een goed verhaal te pakken! (En dat weet je eigenlijk ook al bij het zien van de namen van de vertalers: Harm Damsma en Niek Miedema, die David Mitchell vertalen!)
Emma Stonex, De lichtwachters, vertaling: Harm Damsma en Niek Miedema, Nieuw Amsterdam, 2021, 336 blz., 9789046826720.
