door Nu snap ik waarom al die boekverkopers zo enthousiast zijn over de vertelling van Lisa Weeda: ze sleurt je gewoon een verhaal in dat je niet laat rusten tot de laatste letter. Een week geleden begon ik, wilde dolgraag doorlezen maar kreeg snel door dat dat niet lukt als je tegelijkertijd de Olympische Spelen probeert te volgen. Het verhaal vraagt nu eenmaal je volle aandacht. Waarom? Niet eens door de veelheid van namen in Lisa’s familie (handig uitgetekend in een stamboom). Eerder, denk ik, doordat ‘Aleksandra’ een klein en groot verhaal in zich draagt. De familie Temnikov en de verwantschap met het gebied van Loegansk/Vorosjylovhrad in Oekraïne. Hoe dat steeds in de afgelopen eeuwen onder een andere bezetter viel, hoe de Don Kozakken proberen te overleven met vijfjarenplannen en volksverhuizingen. De nieuwsberichten over dat de Oekraïners met de oostelijke dreiging nu echt niet méér dreiging voelen dan vijf of vijftig jaar geleden, snap je met dit boek beter. En je voelt haast met de pijn van de bewoners van de Donbas mee.
Volgens de achterflap gaat het boek over Lisa’s familie maar voorin staat de waarschuwing dat het fictie is. Ik ben dus benieuwd: wat te geloven?
Een paar elementen uit het verhaal kwamen me levendig voor van de reis naar Moskou. Het eten, vers uit eigen tuin: tomaten, de komkommeraugurken, zwart brood. De fresco’s en mozaïeken in de metrostations.
Ik hoop Weeda eens te horen vertellen op een literaire avond, bijvoorbeeld als ze met de schrijvers van #vrouwenschrijvengeschiedenis optreedt. Verhalenverteller pur sang.
Een leesclub is overigens ook goed te houden over dit boek.
Lisa Weeda, Aleksandra, de Bezige Bij, 2021, 352 blz., 9789403130811.
