door Dít boek, wat had ik dat graag vroeger in mijn boekenkast gehad! Vroeger, ongebreideld achter de oliekachel kruipen zonder tijdsbesef en verplichtingen om keer op keer Oost-Indisch doof in te verdwijnen.
De bijzondere titel ‘Lepelsnijder’ viel op door de prachtige omslag van Annette Fienieg en die na het lezen exact de sfeer van het verhaal weergeeft. De verfijnde lepel-illustraties horen bij de hoofdstukken.
Een boek dat je laat terugvoeren naar klassiekers in de sfeer van Dragt, Beckman, Malot, Lindgren of avonturen geschreven door Terlouw.
‘Ze aten al dagen schrale brij met netels. Het was de hoogste tijd dat Frid nieuwe voorraad ging halen. Hij stond in de deuropening met de tas op zijn rug. Het was vroeg in de morgen, de zon ging schuil achter de bergkam boven de hut. Janis wreef de slaap uit zijn ogen. Dan ga ik maar, zei Frid. En goed opletten, jij. De grote ziekte is slimmer dan je denkt.
Weet ik zei Janis. Hij kan sluipen, en klimmen, springen en hollen en kruipen en zwemmen. Van mens naar mens, van huis naar huis. Hij vreet je neus op en je vingers en de rest.’
Janis woont met Frid ver weg van de bewoonde wereld. Frid komt dit keer niet terug en op een ochtend zit Schenkelman met twee ezels bij de berghut. Na veel dralen en denken start Janis zijn zoektocht met Luki zijn hond en de ezel Kiezel naar Frid.
‘…boven de kloof, door de nevel, over glibberige stenen. De wind joeg het water op. Janis hield de achterriem stevig vast. Kiezel liep langzaam omhoog, … Janis schuifelde mee. … Op het hoogste punt, midden in een werveling van water en wind, hield Kiezel in. Een paar kleine pasjes en hij stond stil.’
Soms lijkt het of ieder zuchtje wind wordt beschreven, je ieder woord dat de wereldvreemde Janis niet kent moet weten, maar het is een goed opgebouwd en prachtig verhaal. Wie eenmaal over de brug is wil doorlezen en weten hoe het hem verder vergaat.
Janis maakt kennis met andere mensen, gewoonten, ontdekt ander eten dan brij en konijn. Je leest over heelmakers, zijn gesneden lepels, stukmakers, piezeltjes licht, holderlingen en woorden die nieuw zijn en kriebelen aan je oor.
Een verhaal waarin ‘je moet weten wat een konijn dénkt’ en dat later ook voor bepaalde mensen geldt. Een andere zin die mij trof was: ‘Dat was mooi, schoenen die op reis gingen als je het zelf niet meer kon’. Meer vertellen is teveel prijsgeven. Dat het anders loopt, wordt snel duidelijk. Of toch ook weer niet?
Lepelsnijder, een verhaal in vroegere tijden van paard en wagen en toch zo tijdloos. Een avonturenverhaal waarin de goede lezer vanaf ong. 9 jaar zich zal onderdompelen. Wat is het fijn om in de huidige wereld een boek te lezen door de ogen van een kind en je bladzijde na bladzijde mee te laten voeren. Een boek met een nominatie om een klassieker te worden. Aanrader.
Lees altijd het nawoord van een auteur. Marjolijn Hof vertelt hierin over de basis van dit boek: het schilderij Teich im Riesengebirge.
Een week terug sloeg ik dit boek met tegenzin dicht, het moest terug naar de bibliotheek. A4’tjes vol getypte aantekeningen. Het verhaal bleef de hele week zomaar fijn in mijn hoofd rondzingen. Tot mijn vreugde werd dit boek genoemd bij de bekendmaking van de nominaties voor de Woutertje Pietertjeprijs 2019, want ook dit boek mag veel meer aandacht krijgen.
Marjolijn Hof, Lepelsnijder, illustrator Annette Fienieg, Querido, 2016, 294 blz., 9789045119403
Eén gedachte over “Marjolijn Hof – Lepelsnijder”