door Een alinea die nog actueel is, een gesprek dat zich in de jaren tachtig van de 20e eeuw afspeelt:
‘Luister nooit naar geruchten, Mahmood,’
‘Naar wie moet ik dan luisteren? Naar de regering?
‘Dat sowieso niet. Je moet luisteren naar deskundigen, naar wetenschappers, onderzoekers, naar mensen die er geen enkel belang bij hebben de waarheid te verhullen.’
Mahmood is een 19-jarige Italiaanse jongen in gesprek met zijn moeder naar aanleiding van de aanslag in 1980 op een passagiersvliegtuig onderweg van Palermo naar Bologna. Alle inzittenden komen om. Mahmood vraagt zich af of zijn Libische vader hierbij is betrokken. Zijn moeder is ervan overtuigd dat hij nooit geweld zou gebruiken. Vader is vier jaar geleden weggegaan om in het verzet te gaan tegen het regime van Khadafi waarna niets meer van hem is vernomen.
Op de vraag wie de waarheid niet verhullen krijgt hij het antwoord kranten te lezen, boeken leest hij ook mede door zijn studie literatuur, met daarbij de kanttekening dat ze niet weet hoe betrouwbaar en onafhankelijk die betrouwbaren zijn. ‘We wonen in Italië.’ De studie interesseert hem steeds minder, zijn hart ligt bij het koken. Eten als kookkunst is dan ook een deel van het verhaal. Hij gaat in de leer bij Da Cesarina, een gerenommeerd restaurant en zegt de literatuurstudie vaarwel.
Waar zijn hart ook ligt, is bij Davide. Een bijna vijftiger waarop hij als de spreekwoordelijke donderslag bij heldere hemel verliefd wordt. Het is Davide die eerst de boot afhoudt door voornamelijk het leeftijdsverschil en de niet algemeen geaccepteerde liefde tussen twee mensen van gelijke sekse. Mahmoods moeder vindt vooral dat hij gelukkig moet zijn in alles wat hij doet. Zij en Patty zijn buurmeisje-vriendin plus twee studievrienden lopen mee in het verhaal. Uiteindelijk gaat de universiteitsbibliothecaris Davide overstag. Een relatie waar de vonken vanaf springen volgt.
De vraag over zijn vaders’ mogelijke betrokkenheid bij de vliegramp blijft Mahmood door het hoofd spoken. Hoe zit dat met Khadafi, PLO en IRA – aan andere aanslagen wordt gerefereerd. Daarnaast is het in de rode stad Bologna onrustig m.b.t. protesten. Rood ten aanzien van de daken, maar ook door politiek waarin corruptie een rol speelt . Een naderende dreiging sijpelt tussen de zinnen door. Lees de titel.
De naam Davide kent de lezer uit ‘De poppenspeler van Lampedusa’. Een verhaal dat zich afspeelt in het Rome van eind jaren veertig in de vorige eeuw en waarin hoofdpersoon Matteo een goede vriend ofwel relatie heeft met Davide. In ‘Liefde en dood in de rode stad’ spelen ook de thema’s als maatschappij, studie/werkkeuze, vriendschap, gender, liefde, cultuur/kunst, politieke omgeving een rol.
De Italiaanse sfeer komt ook zeker in het gezins- en maatschappelijk leven weer goed naar voren en toch voelt dit tweede Italiaanse boek wat minder rakend, meer feitelijk dan het eerste deel en zijn aantal deelonderwerpen mogelijk meer genoemd dan er dieper op ingegaan. Intussen blijf je het boek wel oppakken en lees je door, het is toch een Kromhout tenslotte waardoor je soepel geschreven ook iets uit de geschiedenis leert. Al is het maar om het herkenbare tijdsbeeld met dreiging, aanslagen en de veranderende maatschappelijke en politieke tijd. Misschien nu toch ‘De naam van de roos’ weer eens uit de kast nemen en uitlezen, van de Italiaan die ook in dit boek voorbij wandelt. En waarschijnlijk uitzien naar een derde boek uit deze omgeving. Vanaf 15 jaar en volwassenen.
Weetje: achterin staat een nawoord met een aantal recepten voor voorgerechten en pasta’s.
Rindert Kromhout, Liefde en dood in de rode stad, Leopold, 2023, 144 blz., 9789025885786
