door Een dierenprentenboek doet het altijd goed. Een titel die je een wenkbrauw laat optrekken: bijen blaten? Een brombeer kan stereotiep zijn, maar een scheefgezakte ook? Wat is er hier mis, misschien zelfs anders?
Het kan zijn dat je níet eerst de achterkant leest of de aanwijzing op de voorkant, terwijl je kinderen dat in feite altijd aanraadt als ze een boek gaan kiezen. Die eerste ingeving om gelijk te gaan lezen zorgt voor nog meer fronsen en denken, maar geeft wel het gewenste verrassingseffect!
Dokter Brombeer oogt vermoeid. De dokter vindt zichzelf ‘scheefgezakt’ als hij in de spiegel kijkt. Zijn spiegelbeeld laat tegelijkertijd de schouders hangen en gromt. Gromt? Het is druk in de praktijk in het dierenbos. Veel aanloop met gezoem, gekakel en gegrom. Alles gaat door elkaar, niets meer zoals vroeger. Wat is er aan de hand? Het spreekuur begint. Kleine Bij met rode pootjes komt binnenvliegen. Daarna heeft een schaap de roze stippenziekte, het komt al binnen aan een infuus. Intussen zie je een witte sliert stof hangen aan een driehoek van een bedpapegaai. Is de volgende patiënt een papegaai of wat is dat voor roze gevaarte met kralensnoer dat ook nog eens sjilpt? Verwondert kijkt hij naar een binnenvliegende mekkerende mus met een gipsen pootje.
Een complete diergaarde zie je voorbij komen door de ogen van deze dokter. Het zit hem niet mee, hij snapt er niets meer van. Niet één luistert. Ieder dier produceert een geluid dat anders is dan voorheen. Het mondt uit in een Babylonische dierenkakofonie. En dan eindelijk de laatste patiënt: een wijze uil. Brombeer is totaal in de war en kakelt en kukelt alles door elkaar.
Uil wijst hem de weg. Terug moet Brombeer.
De uil heeft onder zijn vleugels De Boskrant. Hierin wordt het laatste nieuws vermeld waardoor bepaalde blessures duidelijk worden. De uil sommeert Brombeer zijn dag opnieuw door te nemen en de film als het ware opnieuw te laten afspelen: de bladzijde terugwandelen zodat alles op zijn pootjes terechtkomt. Intussen heeft de oplettende prentenboekkijker een tweede verhaallijn in zowel de heen- als terugweg ontdekt. Uiteindelijk komt het gezoem je tegemoet van een uitklappagina. Die pagina die op die plaats in het boek eerst zo vreemd overkomt en waarop je leest dat je deze als laatste moet openen.
De mogelijkheden met dit prentenboek zijn divers. Het bij elkaar zoeken van dier en het bijpassende geluid is snel bedacht. Verschillende bandages zijn te ontdekken waardoor je kunt bedenken waarom een bepaald dier op het spreekuur zou kunnen zijn. Verscheidene dieren dragen iets extra’s van kleding of versiering, zelfs eentje die uit een doos piept. Pagina voor pagina kunnen kinderen raden welk dier (met geluid) het volgende is door een te ontdekken detail. De verrassing dat het totaal anders is dan verwacht zorgt voor de heerlijke interactie.
Een origineel dierenprentenboek door het gehanteerde ontwerp waarin alles, inclusief vormgeving, op elkaar is afgestemd. Ideaal verhaal om voor te lezen aan jonge kinderen, zij vullen vanzelf de prettige voorleestekst aan. De voorlezer maakt mogelijk eerder een foutje. De mooie paginagrote illustraties zijn herkenbaar en heerlijk om te bekijken met alle verstopte details. Emoties op snuit en in houding komen overeen met het verhaal. Het kloppend illustreren alsmede het tekst schrijven van voor naar achter v.v. is als bij een speurtocht met briefjes en pakjes verstoppen: leuk maar lastig. Je bent zo in de war, net als dokter Brombeer! Kijk- en voorleesplezier!
Wilma Geldof, Bijen blaten niet, illustrator Janneke Ipenburg, Luitingh-Sijthoff, 2022, 34 blz., 9789021033860
