Benny Lindelauf & Marieke Nelissen – Ze hadden hun schaapjes geteld

‘Het was een ijskoude decembernacht….’
Met de eerste woorden komen beelden uit vroeger tijden terug. IJsbloemen, koud zeil en lange werkdagen. Kerstavond was tot laat doorgaan, vooral in tijden als er een schop in de auto ging om sneeuw te ruimen op bezorgrondes. Geen vertellingen en toch was er een kerstgevoel door saamhorigheid, de lol, het samenwerken. De vertelling kwam Tweede Kerstdag als ook grootouders er waren, een enkel snoer lichtjes in een kerstboom, een warme kachel, een heerlijk nieuw boek en een kerstverhaal in een donkere kerk tijdens de zondagschoolviering. Soms gingen gedachten dwalen. Toen al was duidelijk dat boeiend een verhaal kunnen vertellen een gave is.

Een gave die Benny Lindelauf zondermeer bezit. Door de openingszin met daarin ‘Bethlehem’ gaan gedachten vrij snel naar het kerstevangelie, vooral als er ‘ineens lichtte er een straal op uit de hemel’ en later als Gili het meisje dat herder wil worden, een man en een vrouw op een ezel ontmoet.
Lindelauf weet echter dit verhaal over Gili zo te vertellen dat het is of je een verhaal leest uit zeer vroege tijden zo historische schrijvers dit ook kunnen doen zonder dit direct te relateren aan het Nieuwe Testament.

Gili vertelt door haar gedachten over de ontmoeting tussen haar ouders. Van haar moeder heeft ze alleen nog het belangrijke medaillon en juist dat is ze kwijtgeraakt. In die ene decembernacht er naar op zoek in de schaapskooi en ontsnapt het speciale schaap Brekebeen. De twijfel slaat toe. De mannen uit haar familie vinden dat meisjes geen herder kunnen zijn. Verdwalen, in een ravijn vallen en dan ook nog de wolf. Op haar dappere zoektocht in een rotsig landschap komt ze mensen tegen die haar de weg vragen naar Bethlehem. Een licht wijst de weg, een spoor wordt gevonden.

Zinnen als ‘Het probleem met verdwalen is dat je het pas doorhebt als het al is gebeurd.’ En ‘Het probleem met niet in een ravijn willen vallen is dat je verder moet kijken dan de grond onder je voeten.’ geven stof tot nadenken. En een haar zo zwart als de nacht of de draad van het verhaal als licht leidend, ook in de ontmoeting met de wolf.

Een vertelling waarin vanuit een ander perspectief het kerstverhaal tot uitdrukking komt. Een verhaal waarin de positie van meisjes in die tijd maar ook de vindingrijkheid wordt belicht. Een rijke tekst met niets te veel aan woorden en naadloos aansluitende illustraties. Of juist sfeervolle allesomvattende illustraties met bijpassende bijzondere tekst?
Als vanzelf gaat de blik als eerste naar het fenomenaal mooie werk van Marieke Nelissen. Het omslag, de kleuren, even openslaan. Of je zelf ronddwaalt in de nachtelijke rotsachtige, zanderige omgeving, de kou en het zand voelt. In de tekeningen zie je wat lichaamstaal vertelt. De verwerking van de draad en de wolf uit het verhaal is prachtig. In enkele kleuren van roodbruin tot grijsblauw wordt een wereld verbeeld die vertrouwd aanvoelt. Rotsformaties die je wilt inlijsten, een wolf van draad of een schaap geblinddoekt, het is allemaal even geloofwaardig, verfijnd en mooi, bijna magisch. Ieder realistisch figuur en natuurondeel in structuur klopt, naast alle symboliek die er schitterend in is verwerkt.

‘Wie zou de nacht geloven als hij kon praten? Wat zou de nacht vertellen als hij een stem had?
Er gebeuren ’s nachts wonderlijke dingen, maar geen van die dingen was zo wonderlijk als Gili die het die winternacht in de heuvels rond Bethlehem opnam tegen de wolf.’

Een gelaagde vertelling van hoop. Een prachtig tijdloos verhaal waarin de gave van vertellen in woord en beeld tot uiting komt. Een kerstverhaal voor iedereen, voor vele jaren een aanrader. Wondermooi.

Benny Lindelauf, Ze hadden hun schaapjes geteld, illustrator Marieke Nelissen, Querido kinderboeken, 2022, 56 blz, 9789045128016