Jente Posthuma – Mensen zonder uitstraling

De omslag van dit boek viel mij al snel op. Sober. In kleur en vormgeving.
Zo is ook de schrijfstijl. De omslag doet denken aan tekenen met een vulpen; je kunt er duidelijk mee schrijven, een vlak vol kliederen of een punt laten vervagen. Het blauwe van het omslag is doorgetrokken in het boek zelf. Dit leest in het begin niet makkelijk, het is wel origineel. In een vrij afstandelijke, beschouwende fragmentarische stijl als in korte verhalen wordt een groot deel van het leven van de hoofdpersoon beschreven.

Deze hoofdpersoon zonder naam lijkt eigenwaarde te missen, maar heeft wel een enorm scherp opmerkingsvermogen waardoor de lezer precies ziet hoe iets gebeurt of een ruimte eruit ziet. Het leven van de hoofdpersoon zelf komt na de ingrijpende gebeurtenis in haar jeugd en wat omzwervingen op de rit met opmerkelijke en mooie momenten. Ofschoon ook blijkt dat zij voor het overlijden van haar moeder ook al zoekende was hoe ze haar leven zou inrichten. Gaat de dertiger voor bijv. een kinderwens of niet?

Aan één stuk doorlezen kan een punt zijn, de eerste helft kan als wat vlak worden ervaren. Toch zit alles goed in elkaar. Een gedachte kwam boven: als het einde van dit debuut het begin was geweest, was het boek sneller uit geweest. Maar klopt dat? Het doorlezen bracht wel dit mooie fragment: Ach, zei mijn vader, het is niet erg om aan iemand vast te zitten, maar je moet wel blijven functioneren.’ ….. ‘Vrijheid is helemaal niet zo geweldig, hoor. Uiteindelijk betekent het gewoon dat je in je eentje thuiszit.’

Het verhaal heeft veel om over na te denken. Als het geland is bedenk je dat je een volgend boek van Jente Posthuma met belangstelling zal lezen. En deze nog eens zal oppakken.

Jente Posthuma, Mensen zonder uitstraling, Atlas Contact, 2017, 176 blz., 9789025451141

samenvatting
Er is bijna niks zo leuk als een debutant die doorbreekt met zijn of haar boek. En dat is precies wat er met Jente Posthuma en haar prachtige ‘Mensen zonder uitstraling’ gebeurde.

‘Een argeloos leven, fraai geformuleerd.’ – **** de Volkskrant

‘Mensen zonder uitstraling, (…), heeft zo’n onmiskenbare, volstrekt persoonlijke vertelstem. Een toon die het midden houdt tussen die van Arnon Grunberg in Blauwe maandagen en de reportages van Joris van Casteren. (…) Ze is net zo droogkomisch en scherp als beide schrijvers, met dezelfde bereidheid zich in vreemde situaties in te leven.’ – **** Parool

‘Dit moet je echt lezen, héél bijzonder. In een fraaie , zorgvuldige stijl met hier en daar een vleug absurdisme en tal van originele observaties, houdt ze haar lezers knap vast.’ – TrouwDe stuurloze hoofdpersoon in ‘Mensen zonder uitstraling’ leeft in de schaduw van haar moeder, een ontevreden actrice. Haar vader is hoofd van een psychiatrische inrichting. Psychopaten en depressieven raadt hij aan hun bezigheden in afgepaste tijdsblokken in te delen, zodat ze meer controle krijgen over hun bestaan. Zijn dochter geeft hij hetzelfde advies. Dan overlijdt haar moeder , en blijven vader en dochter over.