door Een nieuwe Bette Westera pak je op. Helemaal als ook de illustraties van Sylvia Weve zijn. Twee enorme kunstenaars die elkaar aanvullen in taal en beeld.
De wachtende gedachte laat je glimlachen en nadenken: ‘Ik zit in de wachtkamer van de gedachten te wachten totdat ik een keer wordt gedacht.’ of ‘Bezem’: ‘Ze strooien me zand in de ogen en vegen de vloer met me aan!’. Het lijkt zo eenvoudig om deze woorden of uitdrukkingen bij een ding, een iets, te gebruiken, maar het vergt veel taallenigheid om dit zo strak neer te zetten. Zou Westera vroeger beter in taal dan in rekenen zijn geweest?
‘Moeilijke som
Ik ben de schrik van elke rekenles.
Ik ben geen flauw benul in het kwadraat,
de optelsom van alle rekenstress,
gevreesd, verguisd, verafschuwd en gehaat.
Ik ben de angst van elke Cito-toets.
Ik ben de radeloosheid van de klas.
Van mij verwacht de meester weinig goeds.
Ik wou dat ik iets minder moeilijk was.’
Je bladert met plezierige nieuwsgierigheid door dit niet te grote formaat boek van ‘Donderbui’, naar ‘Hondendrol’, een ‘Onontdekte Rembrandt’ of een ‘Stuiterbal’. Bij ‘Een afgedankte jas’ of bijv. ‘Kabouter’ zal de oudere lezer de diepere laag sneller doorzien en zo zijn er meer. Niet erg, want dan lees je samen of bespreek je een gedicht in de klas. Neem ‘Kudde schapen’ om een natuur- of maatschappelijke les in te leiden m.b.t. de grotere aanwezigheid van wolven in Nederland. Bij de laatste geeft de illustratie treffend weer hoe je een creatieve opdracht aan kunt pakken. Drie vliegen in één klap: taal, natuur en handvaardigheid. Over de vlieg gesproken: de vliegenmepper voelt zich gebruikt door de mens! Toch is hij ook een beetje trots want ‘ik ken geen vlieg die mij heeft overleefd.’, laat de discussie over doodslaan en belang van insecten maar losbarsten.
Een aantal illustraties vragen enig abstractievermogen, waar andere zoals bij de ‘Smeltende gletsjer’ of ‘Waterval’ een prachtig strak landschap laten zien. Of het herkenbare laatste puzzelstukje dat je laat glimlachen. Begrippen als woest, boos, lief, missen, hoop, herkenning, schrik, eng, grappig kun je ervaren als je door dit boek bladert en alleen de platen in diverse kleuren en vormen bekijkt. Een boek vol emoties. Zo voelen deze onderwerpen zich in de markante stijl van Sylvia Weve. Met, maar misschien ook wel zonder de gedichten. En altijd gezichtjes.
De opzet en vormgeving van ‘Zo voelt dat’ komt grotendeels overeen met ‘Zo kreeg Midas ezelsoren’, ‘Doodgewoon’ of ‘Uit elkaar’ maar heeft een andere benadering. Het vergt enig inlevingsvermogen van de jongere lezer om te kunnen denken vanuit een ding of ander bijzonders. Onderwerpen die volgens ‘Zo voelt dat’ ook gevoel en emoties hebben en lijken te ondervinden. Ondanks de emoties en het schakelen is het een laagdrempeligere bundel dan het eerdergenoemde ‘Doodgewoon’. Voor een breed publiek dat je diverse gedichten zoals de ‘Donderbui’ geweldig laat voordragen door woorden en ritme in de taal.
Het is een vindingrijk speels taalexperiment, grappig en licht schurend, heeft licht filosofische doordenkers en een veelheid aan onderwerpen. Een originele bundel met veertig gedichten om uit voor of zelf te lezen. Aanrader voor lezers vanaf ong. 9 tot 10 jaar en ouder. Laat je verrassen!
Bette Westera, Zo voelt dat, illustrator Sylvia Weve, Gottmer, 2023, 88 blz., 9789025778064
2 gedachten over “Bette Westera & Sylvia Weve – Zo voelt dat”