door In de zomer van 1982 arriveert Beth, 18 jaar, in New York. Ze start met haar stage bij een grote krant. Klinkt goed, al is haar appartement dat allesbehalve met de aanwezigheid van veel kakkerlakken en een ongeïnteresseerde huisgenoot. Ze maakt kennis met Oliver, Dan en de levenslustige Edie, alledrie werkzaam bij de krant. Beth en Edie worden vrienden, de vriendschap is intens en bijzonder te noemen gedurende deze zomer.
Net na het uitlezen van Dat soort vrienden in januari dit jaar schreef ik het volgende:
Ik ben niet lyrisch zoals anderen, maar slecht is het ook niet. Er zit iets in de schrijfstijl van Rosoff waardoor er een bepaalde mystieke, zinderende sfeer ontstaat en je door blijft lezen. Wat dan weer goed is.
Ik weet niet goed welke woorden er exact bij passen en ook niet wat ik er precies van vind. Ik denk dat het verhaal me niet helemaal bij zal blijven, maar net zoals als bij het eerste boek wel die bepaalde soort sfeer.
De achterflap is exact wat er gebeurd in het boek, niet erg, er hoeft niet altijd naar iets specifieks toegewerkt te worden. Ik zou kunnen zeggen Er gebeurde bijna niets, maar dat is de titel van boek drie.
Dat soort vrienden is een boek waarvan ik tijdens het lezen vond dat het oké was, maar niet goed wist waarom. Het zit hem voor mij in de personages waar ik me niet helemaal mee kon identificeren en het meer filosofische taalgebruik die niet en tegelijkertijd wel binnenkwamen waardoor ik aan het einde achterbleef met het gevoel ‘was dit het nou?’. Terwijl niets in mij zei tijdens het lezen dat er een reden was om überhaupt te stoppen, je las gewoon door door de aanwezigheid van een bepaald mysterie, leugens, vriendschap en liefde. Na een paar maanden denk ik vooral terug aan de sfeer van het boek en dat is precies hetgeen zo goed is. Het boek zindert na op een bepaalde manier, zoals hitte dat ook doet.
Rosoff heeft een dromerige, sluimerende, mysterieuze manier van schrijven die lijkt te passen bij een zomer in New York, al ben ik daar nooit geweest. Een bruisende stad, maar juist die hitte en die loomheid komt goed naar voren.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen idee heb wat jongeren van deze, inmiddels, trilogie vindt. Het lijkt me een goed idee om deze boeken meer te promoten, ondanks de veel aanwezigere promotie voor fantasy/romantasy/Engelse boeken die jongeren gemiddeld genomen veel lezen. De schrijfstijl van Meg Rosoff is literairder waardoor deze boeken misschien al meer het onderspit delven, omdat ‘we’ ervan uitgaan dat jongeren meer van actie houden?
Voor wie zegt dat deze vertaling van Jenny de Jonge een probleem is; ik heb niets gemerkt en vond het een fijn leesbare vertaling.
Wat mij betreft zijn de verhalen van Meg Rosoff zeker een aanrader, al is het misschien niet voor íedere jongere prettig te lezen. Deel drie sla ik zelf zeer binnenkort maar eens open.
Meg Rosoff, Dat soort vrienden, vertaling Jenny de Jonge, Luitingh-Sijthoff, 2022, 184 blz., 9789021031194
