door Een nieuwe Riphagen! Geen Kees, geen Coco of kabouter, maar nieuwe creaties in optocht op het omslag. De titel in neonroze, diertjes die de fantasie prikkelen en dat alles in de zeer herkenbare, olijke en stoere stijl van Riphagen. Wie zijn deze figuurtjes die allerlei emoties tonen, de insecten die volgens de titel hun grootste reis ooit maken? Het avontuur roept, het boek in!
De hoofdrolspelers verwelkomen op de schutbladen de kijker, een wie-is-wie overzicht in optima forma. De dieren worden genoemd bij soortnaam, duidelijk dus. Het geeft ook gelijk een spontane lach, want we zien Pissebed met kleine pissebedjes? Hoe die heten? Pissebebies, logisch toch? De creativiteit van Riphagen kent geen grenzen en dat doet ieder dier goed: zelfs de oorwurm lacht.
Vervolgens laat het titelblad een op het oog vrij simpel gegeven zien: een zwarte steen op grondige ondergrond en paar grassprieten ernaast. De sprieten die je herkent van het oerwoud op het omslag. De fluorescerende tekst erboven in eigenwijs roze maakt het beeld anders en nieuwsgierig. Het doet vermoeden dat je een erg bijzondere reis tegemoet gaat in de nieuwste Loes Riphagen.
Op de eerste plaat kom je al ogen tekort. Je ziet alle dieren gezellig plezier makend onder de steen die zij thuis noemen. Er vliegt een schommelende vlieg door de lucht, een worm en mot spelen een potje schaak en de oorwurm leest voor aan de slak. De volgende sjouwt een kroonkurk binnen en acrobatische toeren worden uitgehaald. Iedereen vermaakt zich op de eigen manier.
Maar dan. Plotseling verschijnt een mensenhand die hun thuis weghaalt! De schommel schiet los, de theepot vliegt om en de foto aan de muur valt neer. Wat een schrik! Alles door elkaar en stuk. Slak ligt huilend in de armen van Snuitkever en Vuurwants ligt met z’n hoofd in de grond tot Worm, de redder-in-nood, zegt: ‘Ik heb een neef en hij woont onder een hele mooie, grote steen! Dáár kunnen we we naartoe. Maar… het is wel de grootste reis ooit!’ Ze gaan de uitdaging van het Worm-avontuur aan.
Een boek over perspectief, kameraadschap en vertrouwen hebben in elkaar, terwijl elkaar niet blindelings volgen ook een onderwerp is, want wat als je een andere route kiest zoals Slak? Is dat dan de verkeerde route?
Door gebruikmaking van het kikkerperspectief bekijk je het landschap vanuit het oogpunt van de insecten en kruipende dieren. Gras wordt oerwoud, een hoopje grond een berg, moet een beetje water als een kolkende rivier worden bedwongen en wat korrels zand als een woestijn doorploegt voordat een volgende huis als thuis bereikt kan worden. Abstracte begrippen als steil, snel, hoog, ver of groot pak je als voorlezer op. Hierbij wordt ontdekt dat ook deze dieren elkaar vanzelfsprekend helpen en samenwerken in moeilijke situaties.
Uit alles blijkt dat ook dit boek niet alleen een spannend avontuur met humor is, het is ook een verhaal waaruit spelenderwijs allerlei door te leren valt. Kent ieder kind bijvoorbeeld de naam van ieder dier al? Geweldig hierbij is dat niet de standaard diertjes worden genoemd. Tevens is een kracht van dit boek dat de dieren hun eigen diernaam hebben en geen persoonsnamen. Met natuurlijk de knipoog naar de bebies.
Als kinderen het gegeven van een steen lichten waaronder bijv. pissebedden nog niet kennen, zullen ze door ‘De grootste reis ooit’ zelf op zoek gaan naar kruipertjes onder een steen of plots in de tuin de hierin voorkomende insecten zien vliegen.
Daarnaast kun je natuurlijk verdiepend op benoemde aspecten in het verhaal ingaan: hoe realistisch is het dat bijv. een mot – ‘Mijn vleugels zijn kledder!‘ – door een rivier loopt in plaats van er overheen vliegt? Of waar leven deze beestjes werkelijk; hoe dol zijn beestjes op onderhoudsarme tuinen en wat is hun werkelijke natuurlijke handeling? Wat is een (t)huis als je wordt verjaagd?
Een leuke vraag is natuurlijk of kinderen reisonderdelen herkennen voordat ze het hele boek hebben bekeken en of die een gevaar zijn voor de kleine dieren. Het boek eindigt met een voorwerp op het schutblad dat het verhaal perfect afsluit. Een erg leuk gevonden afrondend grapje.
Naast perspectief en het ermee samenhangende gebruik van diepte en lichtval, zie je ook het heldere kleurgebruik terug dat het werk van Loes Riphagen zo kenmerkt. Door een uitgekiende balans heerst er rust, terwijl er met vaart ontzettend veel gebeurt. Het is buitengewoon hoe goed emotie en gedrag af te lezen is bij alle karaktertjes, net als details zoals voelsprietjes of vleugels. De puntige tekst voegt toe, ondersteunt en leest met verschillende uitroepen vooral vlot voor en waarbij je vanzelf in de lach schiet.
Een dynamisch groots avontuur waarbij je een paar keer wordt verrast door een twist. Het gevaar blijkt niet in de grote poten of zwiepende staart te zitten. Een verhaal waaruit ook kan worden opgemaakt dat je door naar iedereen te luisteren er meer of eenvoudigere mogelijkheden zijn om een doel te bereiken. Eén van de twisten zal een terugbladereffect teweegbrengen. Dat het leven niet altijd een feestje is en ‘De grootste reis ooit‘ voor de dierenbende een vervolg zal hebben is werkelijk geraffineerd uitgewerkt door Loes Riphagen.
Een artistiek avontuurlijk prentenboek waarin spanning en relativering in een echte Riphagenbalans evenwichtig worden afgewisseld. Opnemen in iedere prentenboekcollectie. Ga op avontuur in de tuin! Verrassend fantastisch!
Loes Riphagen, De grootste reis ooit, Gottmer, 2025, 40 blz., 9789025781477
Meer van Loes Riphagen op Lezersgoud:
Loes Riphagen – Coco, kijk uit!
Loes Riphagen – Kom mee, Kees
Loes Riphagen – Coco kan het!
Loes Riphagen – Coco en het gekke ding
Loes Riphagen – Het bos van Coco, een tel- en zoekboek
Loes Riphagen – Het kabouterboek
Pim Lammers – Hoe beroof je een bank?, ill. Loes Riphagen
