door ‘Dan breekt door de wolken een streep zon. Als een vinger, die precies het huis van papa aanwijst, (…) Hier kunnen wonderen gebeuren, dat weet ik opeens zeker.’
Miki, het Dedemsvaartmeisje, is met haar vader in Amsterdam aangekomen. Zomervakantie en zij gaan wonen op de bovenste etage van een huis met eronder cafés. Volgens een stadsgids woont er een spook op het dak. De stad is vol en botst, enorme trappen, haar vriendinnen op ponykamp, haar moeder Ume die op rootsreis gaat, ruzie met je jeugdvriendje en het regent ook nog. En dan breekt de hemel open, het lijkt toch ook leuk: ‘Ik huiver, ik hou niet van wonderen. Ik hou van overzichtelijkheid.’
Waar vader Henk herinneringen ophaalt en mensen van vijftien jaar terug ontmoet, gaat Miki op ontdekkingstocht na een eerste aarzeling in het gehorige pand. Ze ontmoet een oudere dame en een hond. Zij die niets van dieren moet hebben sluit vriendschap met Bux. De dame Chris is als een oma voor haar. Een wederzijdse warme band ontstaat, oude verhalen worden gedeeld en nieuwe bijzondere worden gemaakt. Miki is nodig. Een zeereis volgt.
Het verschil tussen beide woonplaatsen is groot. Miki moet wennen aan de veelkleurigheid wat zij vooralsnog als onduidelijkheid vertaalt. Ze leert in korte tijd meer dan op school: je hoofd uitzetten en al die andere belangrijke dingen die je zelf moet uitvinden. Ook hoe je om moet gaan met een gekregen zeemeeuw aan een kettinkje. Door een ontmoeting vraagt ze zich af of ze er ooit ook anders durft uit te zien, dan lijkt het misschien of de stand van haar ogen ook een keuze is. Miki als zeemeermeisje maakt met zeevrouw, zeehond en de anderen een oversteek van dorpsmeisje naar stadsmeisje op weg naar jongvolwassenheid. Ze hebben elkaars hulp nodig.
Deze nieuwe Jowi Schmitz pak je als vanzelf op. Je duikt in het boek en leest tot het uit is. Zeemeermeisje is de modderigheid van het bestaan in alle verscheidenheid, het verleggen van grenzen, durven en overwinnen, ontdekken van verlangens, ervaren wat vriendschap is, groeien in je zijn, ondervinden dat tussen zwart en wit een groot grijs gebied hangt met vele warme kleuren in praktijk en emotie: het leven. En liefde.
Het omslag met losse elementen zijn als een rode draad die een verhaal tot een geheel weven. Het is aan de lezer te ontdekken hoe de puzzelstukjes passen. Een verhaal dat sluipend voorzichtig de aandacht opeist en vasthoudt totdat het bij het sluiten merkbaar op je huid vastkleeft. Een verhaal over mensen en hun beslommeringen dat je na de laatste zin laat terugbladeren naar Waarom moet dat eigenlijk?
Goed geschreven, mooie taal, toegankelijk, voor iedereen.
Plak er geen leeftijd op, want ja waarom moet dat?
Een boek om te geven. Je omarmt het. Het leest. Lezersgoud. Het is prachtig.
Jowi Schmitz, Zeemeermeisje, Hoogland en Van Klaveren, 2022, 192 blz., 9789089673725
