door Een tekstloos prentenboek prikkelt het met eigen woorden ontdekken van een beeldverhaal. Met veel fantasie en een goed concept zijn er binnen dit genre van het prentenboek inmiddels geweldige aanwezig. Ook over tellen. En toch is deze van de Italiaan Marco Trevisan net weer anders.
Het bijna minimalistische in kleur en tekening van de omslagillustratie zie je binnenin terug. Het titelblad geeft aan welk popje je tegen kunt komen, het traditionele rekenrekje is stuk. De kijker gaat andere dingen tellen dan kralen in een stramien.
Eén enkel muizenholletje en een rechthoek (een boomstam) bij de getallen 0 en 1 wordt met toevoeging van eenzelfde figuurtje of een passend voorwerp in de vertellijn langzaam opgevoerd tot een vollere tekening waarin wit de achtergrond blijft. Behalve bij de laatste paar cijfers waarvoor het eerste nachtelijke schutblad een voorzet geeft.
Het getal bovenaan de bladzijden, van 0 tot 23, geeft aan hoeveel muisjes, popjes met puntmutsjes, een kat of bijv. een haan je kunt zoeken. Het tellen is niet beperkt tot de genoemde figuurtjes, ook de rechtopstaande gekleurde takken en takjes hebben deze functie.
Op een speelse manier worden bij een aantal deelbare getallen de verschillende figuurtjes gegroepeerd. De verdieping zit daarmee ook in splitsen en een te maken start met keersommen. De laatste plaat geeft hiervan een voorbeeld door illustratie, maar je kunt ook bij bijv. het zeer deelbare cijfer 12 of 16 inzetten. Het grotere aantal bomen op een bladzijde geeft hiervoor de voorzet. Je ziet bomen met vele vertakkingen en intussen diverse kleurnuances. Een volgende stap in verdieping is een priemgetal herkennen. Slechts één grote boom? Grote kans dat je een ondeelbaar priemgetal te pakken hebt.
De tekeningen in Getallen in het bos lijken met een ogenschijnlijke nonchalance te zijn gemaakt, en precies dat maakt het boek nog aantrekkelijker. Nonchalant is het geheel allerminst, want kijk bijv. naar de kleur van de mutsjes die altijd overeenkomt met de grootste boom en de kleur takken ervan. Dezelfde takken die ook het bovenstaande cijfer aangeven. De scènes per cijfer vertellen een eigen verhaal met veelal dezelfde figuurtjes. Soms lijkt het een vervolg op een eerdere te zijn, soms ook niet. Bij 14 en 15 is een verkleedfeestje het thema en bij de cijfers 18 en 19 draait het om muziek – welke instrumenten zie je? – terwijl bij alleen 8 het ontbijt wordt weergegeven.
De eindpagina’s zijn ingeruimd voor het avondeten en het gezamenlijke slaapritueel daarna. De kleur verdwijnt langzaam geheel uit de dag. De uil zittend op de tak van de ene boom is nu zichtbaarder dan tussen de boomtoppen van het eerste schutblad. Zijn het er daar misschien 23?
Als je het thema tellen loslaat en vanaf het eerste schutblad doorbladert naar de laatste cijfers 22 en 23 zie je een dag uit het leven van het popje op het titelblad. Het is niet eenvoudig om het te volgen, maar met een beetje fantasie – en humor – zie je het opgenomen worden in de groep die allerlei activiteiten onderneemt en samen gaat kamperen. Of kijk bijv. waar je de houten kist ziet opduiken en welke functie die heeft in de betreffende scène. Intussen zie je overal muisjes, soms enkel het staartje, en de haan in allerlei kleuren. Zelfs bij 17 waar creativiteit en lezen het thema is zie je de haan terug. Zouden ze de mobieltjes thuis hebben gelaten? Op het laatste schutblad springt alle kleur je tegemoet. De mogelijkheden zie je samenkomen, de kleur ga je vanzelf nogmaals benoemen of de sommetjes met bomen en kleuren oplossen.
Een origineel, creatief en motiverend tekstloos Getallen in het bos waarin fantasie en plezier de boventoon voeren. Verrassend en geweldig leuke aanrader! Dit prentenboek is niet alleen voor thuis, neem het eens mee naar de klas, uren kijk-, zoek- en lesmogelijkheden!
Marco Trevisan, Getallen in het bos, uitgeverij Hoogland & Van Klaveren, 2024, 32 blz., 9789089674470
