door Wat is er waar van de mythe over de bommenneef die binnen de familie Heemstra rondgaat? Hij zou in 1946 met een bom, verpakt in een sinterklaassurprise, drie foute Nederlanders om het leven hebben gebracht.
Via haar oma heeft Marjolijn een ring van die bommenneef gekregen met de belofte haar eerste zoon naar hem te vernoemen. Nu ze zwanger is, besluit ze uit te zoeken wat van het verhaal waar is. Gedurende het boek vorderen de zwangerschap en het onderzoek; Van Heemstra wordt opgejaagd door de tijd en de lezer dus ook.
Met zo’n hardnekkig familieverhaal probeert ze de zin en onzin te onderscheiden uit de verhalen die anderen haar vertellen. Iets waar je als lezer ook met je neus op gedrukt wordt als de auteur je plots vertelt dat ze binnen het verhaal informatie heeft achtergehouden en sommige zaken chronologisch heeft omgedraaid.
Alhoewel je logischerwijs het onderzoek binnen de familie en het Nationaal Archief met al zijn details en dan opkomende vragen niet kunt bedenken, vraag je je onwillekeurig toch af wat er aan waargebeurds van het verhaal overblijft. Maar waar haal ik eigenlijk het idee vandaan dat het echt gebeurd is? Het staat niet op de kaft. Omdat de auteur over zichzelf schrijft?
Alleen al daarover zet En we noemen hem je aan het denken, naast het evidente thema goed-fout in de oorlog en de betekenis en kracht van je eigen naam.
Marjolijn van Heemstra, En we noemen hem, Das Mag, 2017, 218 blz., 9789492478375.
