door Naomi strandt in het dorp Knockemout nadat ze de vorige dag haar eigen bruiloft is ontvlucht. Ze wordt herkend als haar niet zo geliefde tweelingzus Tina waardoor ze niet gewenst is. Als klap op de vuurpijl wordt haar auto diezelfde ochtend gestolen en komt ze erachter dat haar zus een 11-jarige dochter blijkt te hebben. Tina is echter weg dus de zorg voor nichtje Waylay komt op haar schouders terecht. Knox is veel in de buurt van Naomi en besluit haar en Waylay te helpen. Zijn plan is om zich weer terug te trekken als het leven van Naomi weer op de rit is. De lezer weet aan het begin al dat dat dat natuurlijk niet zal gebeuren.
Naast een pakkende achterflaptekst heeft Things we never got over een zonnig omslag en is het een flexibele paperback waarvan de rug niet snel zal breken. De schrijfstijl van Lucy Score is vlot, humoristisch en dat maakt het lezen van dit verhaal beter. Naomi en Knox voelen zich direct tot elkaar aangetrokken en van het een komt het ander. Ze spreken af dat het maar eenmalig was. Niet dus.
In dit boek herken ik de zogeheten grumpy/sunshine trope tussen de chagrijnige Knox en de vrolijke Naomi. We leren hen beter kennen door de aanwezigheid van verschillende perspectieven waarin de chemie tussen hen voelbaar is. Daarbij begrijp je dat beide meer achtergrond hebben dan in eerste instantie lijkt, wat ook in de echte wereld vaak het geval is. Je loopt o.a. niet zomaar weg van je bruiloft. Persoonlijk ben ik geen groot fan van het fenomeen ‘tropes’, de meeste weet/onthoud ik daardoor ook niet. Ik snap wat tropes zijn, maar voor mij zijn het vooral boeken die lekker weglezen, maar ik niet heel serieus neem. Ik moet zeggen dat Things we never got over gelukkig wel wat serieuze elementen bevatte.
Het uitvergroten van deze tropes is niet helemaal aan mij besteed merk ik, het overdrevene irriteerde hier en daar. Knox die bijna altijd knorrig, bot, overbeschermend, chagrijnig reageert terwijl ik tegelijkertijd ook zie dat het een grote man met een klein hart is. Daarbij leert hij Waylay niet te schelden, maar het woord fucking komt nogal vaak uit zijn mond waar ze bij is.
De realiteit is wat mij betreft dus niet altijd aanwezig door het overdrevene, maar soms ook wel door thema’s zoals familie- en huissituaties, zorgen voor/omkijken naar elkaar. De leefsituatie van Waylay was op z’n zachts gezegd niet oké en dat de kinderbescherming er aan te pas komt, is te begrijpen. (Waarom ze op zondagavond voor iets kleins op de stoep staat, begreep ik dan weer niet helemaal.) Wel zijn bepaalde emoties, gevoelens en gebeurtenissen goed beschreven. Naomi probeert met de nodige twijfels het zo goed mogelijk voor Waylay te doen en ook Waylay slaat zich er dapper en wijs doorheen. De groei die Naomi maakt is merkbaar voor de lezer.
Overigens draait het boek niet alleen maar om Knox en Naomi. Knox lijkt dan misschien een chagrijnige man, maar doet veel voor mensen binnen de verschillende lagen in de maatschappij. Hun families spelen op verschillende manieren ook een rol. Ook voor de hond van Knox is een leuke rol weggelegd en dat zorgt voor ontspannende situaties in het boek.
Tevens is Knockemout een dorp waarin iedereen heel beschermend is naar elkaar toe, voor Naomi fijn als Knox ineens afstand neemt en het dorp het voor haar opneemt. Ik geloof niet dat ik het erg vind dat ik daar niet woon (waar blijkbaar iedere medewerker in het restaurant in precies dezelfde week menstrueert..).
Naast de we-hebben-geen-relatie relatie tussen Naomi en Knox is er ook een spannender gedeelte naarmate het einde van het boek in zicht komt. Een leuke afwisseling.
Los van de trope en andere kleine dingen die ik niet helemaal kon plaatsen, heb ik wel ontspannend gelezen. Juist omdat het een fictief verhaal is met realistische(re) elementen, kan ik die punten laten voor wat ze zijn en is het leesplezier dat ik had belangrijker. Er is humor, plezier, en liefde dus deel twee ga ik daarom zeker lezen.
Lucy Score, Things we never got over, Vertaling Jacodine van de Velde, Zomer & Keuning, 2023, 575 blz., 9789020552010
