door Bestsellerauteur Caro heeft al verschillende boeken op haar naam staan. Haar inspiratie haalt ze uit het dagelijks leven en gebeurtenissen en gasten uit het hotel dat ze samen met haar vader runt in ’t Gooi. Veel lezers genieten van haar verhalen, maar niemand weet wie ze is. Ze schrijft onder het pseudoniem Sophie van Assem en wil dat graag zo houden. Met de komst van een nieuw boek wil haar uitgever Heleen dat ze in de openbaarheid treedt.
Caro bedenkt met haar vader een plan, want ze heeft zo haar redenen waarom ze niet graag in de belangstelling staat. Het plan lijkt te slagen, tot journalist Jesse zijn neus om de hoek steekt en een luchtje ruikt.
Eigenlijk bevat Wie schrijft die blijft alle elementen voor een goed (feelgood) verhaal. Twee perspectieven en verhaallijnen afgewisseld met boekfragmenten, uitgewerkte karakters met ieder hun eigen verhaal en verleden, een liefdeslijn en goede onderwerpen zoals pesten. Toch miste ik balans qua elementen om de echte warmte en emoties van een feelgood te voelen.
Dat heeft voor mij te maken met de late introductie van Jesse en uiteindelijk in mijn ogen een kleine rol in het gehele verhaal. De flashbacks in het verhaal zijn een toevoeging voor het verhaal van Caro, maar alles bij elkaar voelde het soms net iets te onsamenhangend. Daarbij werden voor mij sommige wijsheden en/of vooroordelen net iets te veel benadrukt zoals dat mannen feelgoods lezen lijkt mij helemaal geen probleem en dat ze ze stuklezen ook niet. Helaas voegde de plottwist op het einde niets toe aan het verhaal.
Wel wil ik benadrukken dat de inhoud van de flashbacks, en de rest van het verhaal, een duidelijk beeld geven van het verleden van Caro en hoe ingrijpend pesten is. Wie schrijft die blijft geeft daarmee ook de boodschap mee aan de lezer wat pesten op de korte én lange termijn doet.
Mogelijk dat ik, omdat het als feelgood is uitgegeven, ook had verwacht dat de liefdeslijn groter zou zijn en dus meer uitgewerkt. Voor mijn gevoel kwam dit, ook tussen de twee personages, vrij laat op gang.
Een ander element dat voor mij in bijna geen enkel fictief boek werkt, is het toevoegen van personages of plekken die duidelijk herleidbaar zijn. Dat is puur persoonlijk en in dit geval haalde het mij net te veel uit het verhaal. Het lijkt me in dit geval een eer voor uitgever Hedda en manusje-van-alles Ilona van Luitingh Sijthoff en boekverkoper Evelyn van boekhandel Westerhof dat ze in het verhaal voorkomen.
Waar Caro/Sophie, of misschien Haagmans zelf, ook over denkt is de vorm van recensies en dat we misschien recensies an sich wel kunnen recenseren. Ik ben het met hen eens dat sommige ‘recensies’ net aan twee alinea’s bevatten en niet écht vertellen wat iemand vindt. Een ander mooi punt van Caro vind ik dat ze graag iets creëert, in haar geval boeken, en dat het voor haar daar om mag draaien. Dus niet om de maker zelf en hoe iemand eruit ziet.
Wie schrijft die blijft vind ik ondanks de onderwerpen niet het beste boek van Tamara Haagmans. Haar schrijfstijl is net als in eerdere boeken humoristisch en vlot en dat maakt dat het boek alsnog prettig leest. Ik kan mij goed voorstellen dat andere lezers dit verhaal beter kunnen waarderen.
Gezien de titel… hoop ik dat ik na deze recensie ook mag blijven..
Tamara Haagmans, Wie schrijft die blijft, Luitingh-Sijthoff, 2024, 269 blz., 9789021031859
