Mireille Geus – Lava

‘Vanmorgen, nog voordat ik mijn ogen opende, versloeg ik in mijn droom al zes draken.’

Lava schrijft dit in een brief aan haar zus op dag één. De dag dat ze moet vertrekken uit Donkerland naar haar eigen koninkrijk Groot Land. Groot Land dat eerst Dubbelland of Tweelingland heette. De prinses moet er met een onbekend cadeau exact om twaalf uur op haar dertiende verjaardag aankomen om koningin van dit voor haar onbekende land te worden.

Lava is de oranjefiguur van het opvallende omslag. Het torenhoge haar vloeiend als lava met spierwitte achtergrond, een paar ogen én een kroontje van Hunne Koninklijke Hoogheid. Lava die altijd op haar wenken wordt bediend en emoties niet handig of nuttig vindt. Lava die wordt verzorgd door Buddie die haar veel heeft geleerd. Ook plausibele moeilijke woorden die van pas komen op haar voorbestemde reis.

Een oude hond en een norse jongen begeleiden haar op de zevendaagse tocht die ze lopend of zwemmend moet afleggen. Alleen de ‘halve hond’ Barrel weet de weg. Het drietal passeert diverse landschappen, heeft ontmoetingen met fantasiefiguren en er moeten oplossingen worden gezocht voor de uitdagingen die ze op hun route tegenkomen. Een associatie die tijdens het lezen boven kan komen: ‘van prinses op de erwt naar een doorpakkende Stach’.

Over de zesde draak in de eerste brief schrijft ze: ‘Gelukkig kun je in je fantasie alles onder controle houden. Er was er helaas één die ik niet te pakken kon krijgen, de grootste.’ Die grootste lijkt naar het echte leven te verwijzen. Lava gelooft niet dat haar tweelingzus Etna er niet meer is. Zonder Etna is Lava een helft. Lava voelt zich schuldig, ook ten opzichte van haar ouders.

‘Ze zeggen dat je dood bent.’, is de allereerste zin waarna volgt dat Etna moet blijven lezen. En dat doe je als lezer ook, je wilt weten wat er is gebeurd. Halverwege de eerste brief zit je ineens goed in het verhaal en geniet je van een nicht en een lieve draak, een opduikende trol, een tovenares Circe met moeilijke woorden en zoveel meer. Tijdens de tocht groeit Lava. Ze wordt sterker, groeit in emoties en begrip, er ontstaat een vorm van gelijkheid en vriendschap met de iets oudere Tibbe en de hond met een verhaal.

De gekozen vertelvorm, de opbouw in emoties, gebeurtenissen en verwerkte onderwerpen komen op natuurlijke wijze naar voren in dit sterke psychologische sprookje. Namen en beelden die in elkaar vasthaken. Woorden die betekenis hebben. Leiderschap, samenwerken en doorzetten zodat je trots kan zijn op jezelf lijkt verdacht veel op een lesje belangrijke democratie waarbij soms een omweg noodzakelijk is. Taal met beeldspraak die je soms twee keer een zin laat lezen en soms direct laat onderstrepen. Bijv. de zin ‘Omdat ik mezelf nooit meer zag, vergat ik mezelf’ laat je nadenken en even later staat er ‘Maar als je het begin niet zelf kunt vinden, is het wel fijn als iemand anders het je aanwijst’. De spiegel die terugkomt waarna je hoopt dat er nog een achtste dag aan dit Lava-avontuur wordt toegevoegd om nog even vlinderlicht te kunnen aaien.

Een boek dat roept om (voor)gelezen te worden. Een prettige, verzorgde vormgeving met enkele passende tekeningen vallen positief op. Een verhaal om in de sfeer van de tijd te spreken: de ultieme kerstfilm met een gedoseerde mooie mix van hoop, humor, verdriet, raadsels, fantasiemagie, vertrouwen, spanning en avontuur. Beeldend geschreven.

Over afscheid nemen en nieuwe werelden ontdekken. Lees het met druppel-voor-druppel-thee en een geheim-recept-chocoladekoek. Met tussendoor een wedstrijdje cactuspitten spugen. Lava is geweldig.

Mireille Geus, Lava, Lemniscaat, 2023, 180 blz., 9789047714682