door Hoe mijn opa vrolijk doodging
‘Heel even verdwenen de ondeugende lichtjes uit zijn ogen. Het spijt me jochie, de honderd haal ik niet meer. Maar zolang dit ouwe lijf nog wil en die krab het me niet te moeilijk maakt, gaan we samen leuke dingen doen.’
En leuke dingen doen ze. Soms heb je als kind het geluk iemand in je omgeving te hebben waar je zomaar kunt binnenvallen, waarmee je eigen dingen onderneemt. De 13-jarige Stijn heeft dat. Een bijzondere, hechte band met opa Marinus, die ongeneeslijk ziek blijkt en niet van plan is om een kasplantje te worden. Hij wil zelf kunnen bepalen wanneer het leven klaar is nu hij doodziek is.
Een stevig onderwerp voor een jeugdboek. Ook voor Stijn om alleen met zijn nogal eigenwijze opa een fietstocht te ondernemen. Jacques Vriens kan dit vertellen. Vanuit een tiener vertelt hij zo dat je in het verhaal van goede lengte wordt meegenomen in de gedeelde belevenissen, het verdriet, de angst en ook het plezier van deze warme vriendschap. Dat het boek niet goed afloopt is duidelijk door de ondertitel.
De titelkeuze wordt al snel uitgelegd, die was mij niet gelijk duidelijk door het omslag. Opa is een rauwdouwer geweest, navenant is het taalgebruik in de 1e helft. Gezien de leeftijdsaanduiding basisschool wordt dat soms als minder ervaren en de herhalende joligheid werd bijna storend. Of juist de bedoeling? Waar ik bij ‘Niet thuis’ direct in het boek zat en omslag/titelkeuze positief heb ervaren, heb ik dit hier niet. (Waarom geen getekende omslag?) Dit kwam wel in de 2e helft waar zinnen en dialogen naar mijn gevoel soepeler lopen.
Het einde vind ik zeer mooi, integer geschreven. Het is zoals het is, niet mooier.
‘Hij tilde langzaam zijn hand op …. voorzichtig gaven we elkaar een high five.’ Ontroerend.
Een boek dat een discussie kan laten losbarsten. Vriens geeft geen oordeel over euthanasie en geeft aan dat er ook mensen vanwege geloof dit onderwerp anders kunnen ervaren. Zie ook het nawoord. En ook tot een gesprek kan leiden hoe je met verdriet en verlies omgaat. Een boek dat er in het leven, in de huidige tijd, bijhoort.
Het lijstje wat ik allemaal nog niet weet over mijn opa blijft mij bij.
Jacques Vriens, Code Kattenkruid, Van Holkema en Warendorf, 2018, 128 blz., 9789000362035
Eén gedachte over “Jacques Vriens – Code Kattenkruid”